Badano przydatność podłoży słodowych (6 wariantów) i serwatkowych (8 wariantów), różniących się zawartością cukrów, związków mineralnych oraz czynników wzrostowych, do produkcji biomasy 5 szczepów drożdży, potencjalnych kultur starterowych dla serowarstwa, przed procesem ich utrwalania na drodze liofilizacji. Wzrost drożdży Candida kefyr PII1b i C. sphaerica FII7a zarówno w podłożach słodowych, jak i serwatkowych był bardziej dynamiczny niż szczepów Yarrowia lipolytica JII1c, Y. lipolytica PII6a i C. famata MI1a. W przypadku podłoży słodowych największą efektywność produkcji biomasy odnotowano w pożywkach wzbogaconych solami mineralnymi zawierającymi azot, fosfor i siarkę oraz ekstraktem drożdżowym. W podłożach serwatkowych oprócz wyżej wymienionych składników niezbędny był jeszcze dodatek glukozy. Biomasa drożdży otrzymana w tych pożywkach wykazywała wysoki poziom przeżywalności po procesie liofilizacji (29,3–84,1%). Jakkolwiek w przypadku czterech z pięciu badanych szczepów drożdży odnotowano wyższą przeżywalność komórek namnożonych w pożywce słodowej niż serwatkowej. Szczep Y. lipolytica JII1c charakteryzował się najwyższym poziomem przeżywalności, powyżej 80%, we wszystkich preparatach niezależnie od pożywki wzrostowej i zastosowanego czynnika ochronnego.

Badano wpływ mykotoksyn OTA, ZEA i DAS na metabolizm wolnego azotu aminokwasowego w trakcie fermentacji brzeczki słodowej oraz tworzenie wybranych związków lotnych. Mykotoksyny znajdujące się w fermentującej brzeczce piwowarskiej oddziaływały w zróżnicowany sposób na drożdże dolnej i górnej fermentacji. Zakłócenie przez te toksyny metabolizmu wolnego azotu aminokwasowego powodowało pewne zmiany profilu organoleptycznego w odfermentowanej brzeczce. Wraz ze wzrostem stężenia DAS malała na ogół zdolność drożdży do utylizacji FAN oraz produktywność izobutanolu i alkoholi amylowych. Najbardziej wrażliwe, spośród badanych drożdży, okazały się szczepy S. carlsbergensis 13 i S. cerevisie 46, które w obecności DAS w stężeniu 15 μg∙ml^-1 słabo utylizowały wolny azot aminokwasowy.

Zastosowanie metody solid-state do hodowli grzybów strzępkowych z gatunku Aspergillus niger pozwoliło na wykorzystanie makuchu rzepakowego, produktu ubocznego powstającego w produkcji biodiesla, do biosyntezy kwasu szczawiowego (OA). Ilość kwasu szczawiowego otrzymanego tą metodą wyniosła ponad 150 g kg^-1_s.s. podłoża. Proces charakteryzował się wysoką czystością chemiczną, gdyż oprócz głównego produktu nie tworzyły się inne kwasy organiczne. Wilgotność substratu stosowana w zakresie od 45 do 70% nie miała wpływu na wydajność produktu.

Przedmiotem badań było porównanie profilu lotnych związków zapachowych sera wyprodukowanego z dodatkiem szczepionki drożdży Yarrowia lipolytica z profilami serów handlowych takich gatunków, jak: szwajcarski (Ementaler), holenderski (Gouda), angielski (Cheddar), z porostem i przerostem pleśniowym (Camembert i Rokpol). We wszystkich serach oznaczono liczebność drożdży oraz podstawowy skład chemiczny i kwasowość. Lotne związki zapachowe ekstrahowano z serów do fazy stałej (metodą SPME) i analizowano metodą GC/MS. Najwyższe stężenie lotnych związków wykazano w doświadczalnych serach otrzymanych z dodatkiem kultury drożdżowej. W serach tych w puli wszystkich zidentyfikowanych substancji dominowały produkty pochodzące z rozkładu tłuszczu oraz powstający z tryptofanu kwas indolo-3-octowy. Profil lotnych związków zapachowych tych serów okazał się najbardziej podobny do profili handlowych serów pleśniowych.