Celem pracy było wykazanie wpływu witamin rozpuszczalnych w wodzie: B₁, B₂, B₆, C, kwasu foliowego, kwasu pantotenowego, kwasu nikotynowego, biotyny, choliny na poziom aminokwasów egzogennych w ścianie jelita cienkiego, wątrobie i osoczu krwi kurcząt. Badania przeprowadzono na 160 kurczętach brojlerach, rasy Hybro G w wieku 2-4 miesięcy. Wchłanianie aminokwasów określano metodą perfuzjowanej pętli jelitowej in vivo. Przez pętlę przepuszczano płyn fizjologiczny {30 min, (10 ml/min)}, do którego dodawano aminokwasy egzogenne, takie jak: L-treoninę, L-walinę, L-metioninę, L-izoleucynę, L-leucynę, L-fenyloalaninę, L-histydynę, L-lizynę oraz poszczególne witaminy rozpuszczalne w wodzie osobno lub łącznie. Następnie oznaczano poziom aminokwasów w ścianie jelita, wątrobie i osoczu krwi metodą chromatografii kolumnowej za pomocą aparatu Amino Acid Analyzer T 339 M. Tkanki przed oznaczeniami poddawano hydrolizie kwaśnej. Badania wykazały, że witaminy rozpuszczalne w wodzie wywierają niewątpliwy wpływ na wchłanianie aminokwasów egzogennych z przewodu pokarmowego u kurcząt. W ścianie kieszonki jelitowej największe zmiany obserwowano po zastosowaniu witaminy B₆, najsłabsze działanie wykazały: biotyna, kwas foliowy i kwas pantotenowy. W wątrobie każda z zastosowanych witamin osobno, ale także łącznie powodowała znaczne podniesienie poziomu badanych aminokwasów. W osoczu obserwowano podwyższoną zawartość aminokwasów po użyciu witamin rozpuszczalnych w wodzie podanych łącznie oraz po witaminach B_6, kwasie pantotenowym i biotynie.

Celem niniejszej pracy było określenie wpływu treningu wyścigowego na wielkość wybranych wskaźników biochemicznych krwi i częstotliwość skurczów serca (HR) u kłusaków w wieku poniżej dwóch lat, w porównaniu z końmi starszymi. Obserwacją objęto 39 koni rasy kłusak francuski w wieku od ok. 21 miesięcy do 6 lat, podzielonych na 3 grupy wiekowe. Podczas badań konie pokonywały kłusem dystans ok. 15 km ze średnią prędkością 4,0-6,2 m·s^-1. Krew do badań pobierano z żyły szyjnej zewnętrznej trzykrotnie: w spoczynku, tuż po powrocie koni z toru i 30 minut później. We krwi pełnej oznaczano stężenie hemoglobiny (Hb) i kwasu mlekowego (LA), a w osoczu poziom glukozy (Glc), glicerolu, wolnych kwasów tłuszczowych (WKT), kwasu moczowego (UA) i białka całkowitego (Bc) oraz aktywność dehydrogenazy mleczanowej (LDH). Prędkość (V) i HR rejestrowano przy użyciu telemetrycznych urządzeń typu Polar. W grupie najmłodszych koni odnotowano najniższe stężenie Hb we krwi i najwyższe Glc w osoczu krwi pobieranej w spoczynku, największe z obserwowanych wzrosty poziomu Bc i LDH podczas treningów, a także przedłużone utrzymywanie się podwyższonych wartości Hb, Bc i LDH po wysiłku. W kolejnych grupach kłusaków stężenie Hb we krwi oznaczane w spoczynku było istotnie wyższe, niż w grupie roczniaków. Stężenie glicerolu i WKT w osoczu oznaczane po wysiłku u koni trzyletnich i starszych było istotnie niższe, niż w grupie najmłodszych zwierząt. Organizm koni w wieku poniżej dwóch lat nie był w pełni przygotowany do obciążeń związanych z prowadzonym treningiem.

Powszechnie przyjmuje się, że jedynie przedłużona ekspozycja na stresor połączona ze znaczącym i długoterminowym wzrostem osoczowego stężenia kortyzolu może spowodować supresję reprodukcji u świń. Stąd, celem pracy było zbadanie, czy kortyzol w stężeniach typowych dla ostrego stresu powoduje zmiany wydzielania estrogenów (17β-estradiolu – E-2 i estronu – E-1) oraz progesteronu (P-4) przez komórki ziarniste pęcherzyków izolowane od macior w późnej fazie pęcherzykowej cyklu rujowego. Jajniki pobierano od macior w wieku 5-6 lat. Komórki ziarniste izolowano z pęcherzyków jajnikowych o średnicy 6-7 mm i hodowano w podłożu DMEM/F 12 (1:1) z dodatkiem testosteronu (10^-7 M/l) i gentamycyny (20 μg/ml) bez kortyzolu lub, odpowiednio, z 2,8 × 10^-7, 10^-6, 10^-5 i 10^-4 mM/l kortyzolu. Po 6 i 12 godz. hodowli zbierano podłoże w celu określenia ilości wydzielonych estrogenów oraz progesteronu. Stężenia hormonów sterydowych analizowano metodą HPLC. Wydzielanie estrogenów i progesteronu zostało wyrażone jako stężenie hormonu wydzielonego do podłoża hodowlanego przez 5 x 10⁵ komórek ziarnistych, odpowiednio w czasie 6 lub 12 godzin. Proliferację komórek określano za pomocą testu MTT. Uzyskane wyniki wskazują, że kortyzol niezależnie od zastosowanego stężenia (2.8 × 10^-7 – 2.8 × 10^-4 M/l) powodował znaczącą (P≤0.05) supresję wydzielania E-2 i E-1 przez komórki ziarniste macior in vitro zarówno po 6, jak i 12 godz. hodowli. Natomiast wpływ kortyzolu na wydzielanie progesteronu przez komórki ziarniste był uzależniony od jego dawki. W przeciwieństwie do estrogenów, pod wpływem kortyzolu w stężeniach 2.8 × 10^-7 – 2.8 × 10^-5 M/l obserwowano wzrost wydzielania P-4. Stwierdzono bardzo wysoką dodatnią korelację pomiędzy P-4 i dawką kortyzolu w tym zakresie stężeń (r=0,81 po 6 godz., r=0,72 po 12 godz.). Jednakże kortyzol w najwyższym z zastosowanych stężeń (2.8 × 10^-4 M/l) powodował spadek wydzielania P-4 (29,95 ± 1,19 pg/ml/ 5 × 10⁵ komórek ziarnistych/ 6 godz. i 23,45 ± 1,18 pg/ml/ 5 × 10⁵ komórek ziarnistych/ 12 godz.) w porównaniu do kontroli (31,80 ± 1,39 pg/ml/ 5 × 10⁵ komórek ziarnistych/ 6 godz. i 40,63 ± 2,85 pg/ml/ 5 × 10⁵ komórek ziarnistych/12 godz.).

Mieszaninę ekstraktów roślinnych (Herbiplant CS) w ilościach 125 i 500 mg dodawano do mieszanek pełnoporcjowych typu starter, grower i finiszer dla tuczników od 20 do 100 kg masy ciała. Materiał badawczy stanowiło 27 tuczników przydzielonych do 3 grup po 9 osobników w grupie. Po 85 dniach tuczu pobrano krew z żyły jarzmowej i po oddzieleniu surowicy oznaczono w niej parametry biochemiczne oraz koncentrację makro- i mikroelemetów. Herbiplant CS w dawce 125 i 500 mg/kg nie miał wpływu na poziom białka całkowitego albumin oraz mocznika w surowicy krwi., natomiast istotnie wpłynął na zwiększenie poziomu glukozy, co może mieć korzystny wpływ na gospodarkę energetyczną. Stosowany preparat nie miał wpływu na aktywność enzymatyczną (ATP, ALT i GGT), ale korzystnie wpłynął na gospodarkę tłuszczową, co znalazło potwierdzenie w zmniejszonym poziomie cholesterolu ogólnego i frakcji LDL. Poziom makroelementów (Ca, P, Na, K, Cl) w surowicy krwi nie był zależny od stosowanego fitopreparatu, natomiast wpłynął on istotnie na zwiększenie poziomu miedzi i cynku w surowicy krwi, co może świadczyć o lepszej ich bioprzyswajalności. Nie stwierdzono istotnych różnic w poziomie badanych wskaźników zależnie od stosowanych dawek Herbiplantu CS w mieszankach dla tuczników (125 i 500 mg/kg).

U jałówek hodowlanych rasy charolaise, odchowanych przez krowy-matki w systemie wolnym utrzymania pastwiskowego, bezbudynkowego i dokarmianych paszami objętościowymi (kiszonki: z kukurydzy i mieszanek motylkowo-zbożowych oraz słoma) oznaczono genetyczny polimorfizm somatotropiny i miostatyny. Frekwencja genotypów: bGH-LL 0,417, bGH-LV 0,517 i bGH -VV 0,066 (alleli : bGH-L 0,765 i bGH-V 0,325) oraz MSTN-AA 0,817, MSTN-AB 0,183 i MSTN-BB 0,00 (alleli: MSTN-A 0,908 oraz MSTN-B 0,092). Najwyższą masę ciała przy urodzeniu i w wieku 7 mies. miały jałówki o bGH-VV (57,3 i 300,6 kg) statystycznie więcej aniżeli u pozostałych genotypów. Współzależności genotypów MSTN z cechami wzrostu nie stwierdzono. Wykazano statystycznie istotne różnice badanych mas ciała w grupach ojcowskich; najwyższe masy ciała miały córki buhaja Dimas, najniższe po ojcu Calin (odp. 51,3-39,6 kg i 295,5-275,2 kg, przy P≤0,01).

W badaniach własnych, wykonanych na terenie Parku Narodowego „Ujście Warty” wykazano, że istnieją różnice w preferencji wyboru pozycji leżenia bydła w zależności od genotypu zwierzęcia. Genotyp Bydła warunkuje budowę anatomiczną (budowę kośćca, wielkość masy mięśniowej, wymienia itp.), która to z kolei jest przyczyną wyboru danej pozycji leżenia. Krowy o mięsnym typie budowy (genotypie) chętniej odstawiały tylne kończyny od ciała w przeciwieństwie do mieszańców z rasami mlecznymi, które raczej wybierały pozycję z podwiniętymi wszystkimi kończynami. Wśród krów mięsnych rasa hereford zdecydowanie preferowała pozycję z podwiniętymi kończynami tylnymi w stosunku do rasy limousine, która chętniej leżała przy odstawionych (wyprostowanych) tylnych kończynach. Wyniki te mogą być pomocne przy określeniu zróżnicowanych parametrów pomieszczeń do odpoczynku dla bydła o różnych typach budowy. Wpływ pogody na wybór pozycji leżenia bydła okazał się również istotny. Podczas chłodnej z opadami zwierzęta unikały nadmiernego eksponowania ciała na warunki pogodowe i zbędnych strat ciepła z organizmu podwijając wszystkie kończyny pod kłodę i ograniczając jej kontakt z podłożem. Natomiast przy słonecznej – upalnej pogodzie bydło chętnie prostowało kończyny zwiększając tym samym powierzchnię i gwarantując lepszą wymianę ciepła z otoczeniem.

Do badań użyto 10 języków lisa srebrzystego (Vulpes vulpes fulva). Materiał pochodził od zwierząt obu płci i został pobrany po ich uboju. Tkanki pobrane z powierzchni dolnej wierzchołka i powierzchni bocznych trzonu języka badano za pomocą mikroskopu świetlnego. Poza tym dokonano analizy morfometrycznej grubości nabłonka. W wyniku przeprowadzonych obserwacji stwierdzono, że powierzchnia błony śluzowej na wierzchołku języka jest pofałdowana, natomiast na trzonie jest gładka. Nabłonek pokrywający powierzchnię dolną wierzchołka i powierzchnie boczne trzonu języka u lisa srebrzystego jest wielowarstwowy płaski nierogowaciejący. Nabłonek tworzy liczne i różnej długości pasma, które wrastają do tkanki łącznej. Nabłonek pokrywający powierzchnię dolną wierzchołka języka jest grubszy niż na powierzchniach bocznych trzonu języka. Badane cechy nie wykazują różnic staty-stycznych. Blaszka właściwa błony śluzowej języka tworzy liczne brodawki łącznotkankowe, które znajdują się pomiędzy pasmami nabłonkowymi. Włókna sprężyste rozmieszczone są głównie poprzecznie do osi długiej języka.

Pierwsze informacje dotyczące hodowli konia huculskiego sięgają czasów związanych z rządami austriackimi z połowy XIX wieku. Konie huculskie hodowane są w Polsce, Rumunii, na Słowacji, Węgrzech, w Czechach, Austrii, Niemczech i na Ukrainie. Największy materiał zarodowy zgromadzony jest w Polsce, głównie w stadninach państwowych. Konie te, zgodnie z kwalifikacjami FAO, dla Zachowania Zasobów Genetycznych Zwierząt Gospodarskich, zaliczone zostały do ras ginących i objęto je programem hodowli zachowawczej.

Autorzy opisują szczegółowo historię bronchoskopii układu oddechowego od czasów Arystotelesa do chwili obecnej. Intencją autorów było przedstawienie pierwszego kroku tych badań u ludzi i zwierząt oraz omówienie ewolucji narządów służących temu celowi