Odporność nabywaną przez rośliny można ogólnie podzielić na lokalną i systemową. Rozpatrując odporność systemową wyróżniamy dwa główne jej typy, tj. nabytą odporność systemiczną (SAR) i indukowaną odporność systemiczną (ISR). Efekty obydwu tych typów odporności są podobne – ekspresja genów związanych z produkcją białek PR. Różnice pomiędzy SAR i ISR dotyczą głównie mechanizmów ich nabywania, czemu poświęca się ostatnio coraz więcej uwagi. W niniejszej pracy omówiono wybrane aspekty nabywania odporności typu SAR, obejmują one: udział w tym procesie białek wiążących kwas salicylowy, funkcjonowanie fosforylacji w błonie cytoplazmatycznej, aktywność kanałów wapniowych w błonie cytoplazmatycznej, aktywację białek G, udział reaktywnych form tlenu (RFT).

W pracy przebadano cztery szczepy grzybów strzępkowych Aspergillus niger 551, Aspergillus cervinus 219, Rhizopus nigricans 500 i Trichoderma reesei M7-1 pod względem uzdolnień do biosyntezy fitaz, fosfataz oraz enzymów towarzyszących, tj. celulaz i ksylanaz, w hodowlach w podłożu stałym (solid state fermentation – SSF). Jako źródło węgla wykorzystano wysłodki buraczane, otręby pszenne oraz zmieloną fasolę. Przeprowadzono 14-dniowe procesy hodowlane przy stałym poziomie wilgotności wynoszącym 63%. Wszystkie grzyby syntetyzowały fitazy, fosfatazy, celulazy i ksylanazy, przy czym wartości aktywności kształtowały się na różnym poziomie w zależności od szczepu, źródła węgla, jak i czasu procesu. Największymi uzdolnieniami do biosyntezy zarówno fitaz, jak i fosfataz charakteryzował się szczep A. niger 551. Podłoże z wysłodkami buraczanymi najbardziej sprzyjało produkcji enzymów defosforylujących; najwyższe uzyskane w tych warunkach aktywności wynosiły dla fitaz w 3 dobie – 15,20 U g^-1 (A. niger 551) i fosfataz w 12 dobie – 39,35 U g^-1 (T. reesei M7-1). Otręby pszenne były najefektywniejszym źródłem węgla w biosyntezie zarówno ksylanaz, jak i celulaz. Najwyższą aktywność ksylanaz uzyskano z udziałem szczepu R. nigricans 500, 279,5 U g^-1 (3 doba), natomiast celulaz – w hodowli szczepu T. reesei M7-1, 12,9 U g^-1 (5 doba).

Celem pracy było określenie wpływu różnych stężeń diacetoksyscirpenolu (DAS) i ochratoksyny A (OTA) na stan fizjologiczny 4 szczepów drożdży piwowarskich w kluczowych momentach fermentacji brzeczki słodowej. Zastosowano następujące stężenia toksyn: 5, i 15 μg∙cm^-3 (DAS) oraz 15 μg∙cm^-3 (OTA). Badano m.in.: żywotność i przyrost biomasy drożdży oraz ich siłę zakwaszania. Stwierdzono, że ochratoksyna A nie wpływała na żywotność i witalność badanych szczepów drożdży. Z kolei DAS, wraz ze wzrostem stężenia, hamował przyrost biomasy oraz wpływał niekorzystnie na siłę zakwaszania drożdży. Szczególną wrażliwość na toksynę DAS wykazał szczep S.ca. 13.