Celem pracy było określenie wpływu różnych stężeń toksyny T-2 i zearalenonu (ZEA) na stan fizjologiczny 4 szczepów drożdży piwowarskich w kluczowych momentach fermentacji brzeczki słodowej. Zastosowano następujące stężenia toksyn: 5, 10 i 15 μg∙ml^-1 (T-2) oraz 5 i 50 μg∙ml^-1 (ZEA). Badano m.in. żywotność i przyrost biomasy drożdży oraz ich siłę zakwaszania. Stwierdzono, że zearalenon wpływał niekorzystnie na proces namnażania i aktywność metaboliczną drożdży w początkowym stadium fermentacji i przy najwyższym stężeniu, tj. 50 μg∙ml^-1. Toksyna T-2 wykazała silniejsze oddziaływanie we wszystkich fazach fermentacji obniżając żywotność drożdży i siłę zakwaszania. Przy stężeniu 15 μg∙ml^-1 hamowała ona przyrost biomasy szczepów S.ca. 13 i S.c. 46.

W badaniach określono przydatność techniki ISSR do identyfikacji gatunków i odmian cebuli. Badaniami objęto sześć cebul: Allium cepa L. (cebula zwyczajna), Allium tuberosum Rottl. ex Spreng. (szczypiorek czosnkowy), Allium ascalonicum L. (szalotkę), Allium cepa L. var. proliferum (cebulę piętrową) i (Allium fistulosum L.) (siedmiolatkę) oraz odmianę siedmiolatki ‘Sprint’. W badaniach przetestowano, rozdzielając produkty amplifikacji w 2% żelu agarozowym, 30 starterów ze specyficznym końcem 3’, komplementarnych do dwu-, cztero- i pięcionukleotydowych sekwencji mikrosatelitarnych. Spośród 30 zastosowanych starterów, 16 amplifikowało ogółem 187 loci, z czego 159 (85%) było polimorficznymi. Długość identyfikowanych amplikonów wahała się od 139 do 2213 pz. Średnia liczba loci amplifikowanych przez starter wynosiła 12. Dla każdego z badanych gatunków cebuli identyfikowano specyficzne genotypowo produkty ISSR. Największą liczbę (15) specyficznych genotypowo produktów stwierdzono dla A. tuberosum, zaś najmniejszą (3) dla A. ascalonicum. Dla określenia podobieństwa genetycznego między obiektami cebuli wykreślono dendrogram podobieństwa genetycznego w oparciu o algorytm skupień UPGMA. Dendrogram zawierał jedną odrębną grupę podobieństwa, do której należały A. fistulosum ‘Sprint’, A. cepa var. proliferum, A. fistulosum i A. ascalonicum. W grupie tej najmniejsze podobieństwo stwierdzono między A. fistulosum ‘Sprint’, a A. cepa var. proliferum (77,9% podobieństwa). Pozostałe gatunki A. cepa i A. tuberosum zgrupowane zostały w pobliżu omówionej grupy podobieństwa.

Wyznaczono szybkość właściwą wzrostu pięciu szczepów Yarrowia lipolytica w podłożu octanowym (0,6%) wzbogaconym glicerolem, etanolem lub glukozą (w steżeniu od 0 do 1%). Badane szczepy różniły się zdolnością do wykorzystania octanu i sekrecji cytrynianu oraz morfologią kolonii. W podłożu octanowym, szybkość właściwa wzrostu drożdży oraz plon biomasy zmieniały się w zależności od obecności drugiego źródła węgla. Dodatek etanolu hamował (całkowicie lub częściowo) wzrost wszystkich szczepów w podłożu octanowym, podczas gdy glicerol i glukoza stymulowały wzrost szczepu dzikiego (A-101), indukowały wzrost mutantów octanowych, acu- (A-101.1.31 oraz A-101.1.31.K1) i hamowały wzrost revertanta octanowego (A-101.1.22). Maksymalną szybkość właściwą wzrostu obserwowano dla drożdży wyrastających w obecności glicerolu, a periodyczne wahania szybkości wzrostu obserwowano przy najmniejszych dawkach dostępnego źródła C. Maksymalna szybkość wzrostu szczepu dzikiego była wyższa w obecności glukozy niż octanu.