Praca niniejsza pozwoliła określić wzajemne proporcje liniowe i wagowe serc u strusia afrykańskiego (Struthio camelus) oraz wykazać istniejący dymorfizm płciowy. Badania przeprowadzone zostały na 19 sercach (9 samów, 10 samic). Po odpowiedniej preparacji ważono serca z dokładnością do 0,01 g, a następnie dokonano pomiarów liniowych. Uzyskane wyniki opracowano statystycznie. Obliczono również względną masę serc zarówno u samic, jak i u samców. Wyniki badań przedstawiono w tabelach jak i w postaci wykresów, natomiast morfologię utrwalonego serca pokazano na fotogramie. Na podstawie wyników możemy zauważyć, że różnice w parametrach liniowych i wagowych badanych serc mogą zależeć od: płci, masy ciała czy środowiska życia. Wykazano, że masa komory lewej może być 3 do 4 razy większa od masy komory prawej serca. Stwierdzono silną korelację między: masą obu komór a masą komory lewej, wysokością a masą komory lewej oraz między obwodem serca a jego szerokością. Wykazano niezatarty dymorfizm płciowy między badanymi osobnikami. Określono, że cechą parametryczną mającą ewidentny wpływ na identyfikację płci u strusia jest szerokość serca, osiągająca największą siłę dyskryminacji.

Celem badań było określenie liczby komórek nacieku zapalnego takich jak: mastocyty, eozynofile, plazmocyty, makrofagi, limfocyty B, limfocyty CD4⁺ w blaszce właściwej błony śluzowej jelit. Badania przeprowadzono na myszach eksperymentalnie zarażonych Trichinella pseudospiralis. Okres obserwacji trwał rok, ponieważ T. pseudospiralis wykazuje inną niż T. spiralis strategię przetrwania w fazie mięśniowej, co może mieć wpływ również na dynamikę komórek nacieku zapalnego w jelitach. Przez cały okres obserwacji notowano podwyższony poziom mastocytów i eozynofili. Natomiast wybiórcze obniżenie obserwowano wśród limfocytów B, plazmocytów, limfocytów CD4 oraz makrofagów.

Celem pracy było określenie wpływu środowiska na zawartość metali: ołowiu, kadmu, miedzi i cynku w tkankach saren pochodzących z rejonu zgorzelecko-bogatyńskiego. Badania przeprowadzono w latach 2003-2004. Pobierano próbki wątroby, nerek, mięśni, płuc oraz sierści, które mineralizowano na sucho w piecu muflowym w temperaturze 450 ⁰C. Metale oznaczano bezpośrednio w mineralizacie metodą ICP-AES na spektrofotometrze firmy Varian. Uzyskane wyniki wskazują przede wszystkim na znaczne zanieczyszczenie okolic Bogatyni związkami ołowiu. Potwierdzeniem są wyższe poziomy analizowanego metalu w tkankach saren pochodzących z tego rejonu. Wyższe poziomy miedzi w tkance mięśniowej oraz cynku w nerkach i płucach zwierząt pochodzących z okolic Piaseczna wskazują na istnienie lokalnych, niekontrolowanych źródeł emisji tych metali. Z tego względu konieczna jest kontrola zawartości metali w tkankach zwierząt łownych nie tylko w rejonach przemysłowych, ale również uważanych za ekologicznie bezpieczne.

W pracy o charakterze przeglądowym przedstawione zostały najnowsze naukowe poglądy na temat roli pełnionej przez pierwotniaki w ekosystemie żwacza, przesłanki do całkowitej lub częściowej jego defaunacji oraz żywieniowe zabiegi umożliwiające w praktyce wprowadzenie tego zabiegu. Duża liczba pierwotniaków w żwaczu (>1×10⁶/ml) wpływa ujemnie na efektywność wykorzystania energii i białka w ekosystemie żwacza. Całkowita defaunacja żwacza zwiększa istotnie dopływ białka bakteryjnego do dwunastnicy, a także podnosi ilość kwasu propionowego w żwaczu, przy równoczesnym zmniejszeniu udziału kwasu masłowego w sumie LKT. Zmniejszeniu ulega także poziom amoniaku i produkcja metanu w żwaczu. Defaunacja natomiast obniża wyraźnie strawność ścian komórek (NDF i ADF) i wpływa niekorzystnie na przemiany skrobi w żwaczu. Proces częściowej defaunacji uzyskać można poprzez takie czynniki żywieniowe, jak zwiększenie udziału pasz treściwych w dawce pokarmowej, a także dodatek tłuszczów roślinnych lub drożdży piwnych. Intensyfikacja żywienia prowadzi do zmniejszenia liczebności pierwotniaków w żwaczu do poziomu 2-4×10⁵/ml.

Dokonano przeglądu literatury zagranicznej i krajowej nt. zastosowania drożdży paszowych i produktów drożdżopochodnych w żywieniu zwierząt monogastrycznych i przeżuwaczy, z uwzględnieniem ich składu chemicznego i wartości pokarmowej. W oparciu o wyniki badań własnych omówiono właściwości paszowych drożdży wzbogacanych w selen, chrom i cynk, z uwzględnieniem ich bioprzyswajalności u zwierząt gospodarskich (drób, świnie). Autorzy opracowali też bezodpadową technologię wzbogacania drożdży w żelazo, mangan i miedź z wykorzystaniem kultury Saccharomyces cerevisiae oraz serwatki. Trwają prace nad ich wykorzystaniem w żywieniu zwierząt.

Badania przeprowadzono na 11 językach jenotów, obu płci, (Nyctereutes procyonoides).Tkanki pobrane z powierzchni dolnej wierzchołka i powierzchni bocznych trzonu języka badano przy użyciu mikroskopu świetlnego (LM) i mikroskopu elektronowego skaningowego (SEM). Poza tym dokonano analizy morfometrycznej grubości nabłonka. W wyniku przeprowadzonych obserwacji stwierdzono, że nabłonek pokrywający po-wierzchnię dolną wierzchołka i powierzchnie boczne trzonu języka u jenota jest wielowarstwowy płaski nierogowaciejący. Nabłonek tworzy liczne i różnej długości pasma, które wrastają do tkanki łącznej. Blaszka właściwa błony śluzowej języka na badanych obszarach tworzy liczne brodawki łącznotkankowe, które znajdują się pomiędzy pasmami nabłonkowymi. Obserwacje zrębu łącznotkankowego w SEM wykazały, że brodawki łącznotkankowe otaczają zagłębienia powstałe w wyniku wrastania do tkanki łącznej pasm nabłonkowych. Nabłonek pokrywający powierzchnię dolną wierzchołka języka jest grubszy niż na powierzchniach bocznych trzonu języka. Badane cechy nie wykazują różnic statystycz-nych.

Dynamizm rozwoju technik endoskopowych skłania chirurgów weterynaryjnych do częstszego niż do niedawna korzystania z tych nowoczesnych metod. Prawdziwym przełomem w laparoskopii operacyjnej stała się przezotrzewnowa nefrektomia wykonana po raz pierwszy przez Claymana w 1991 roku. Wskazania do wykonania zabiegu, badanie kliniczne i laboratoryjne, protokół anestezjologiczny oraz przygotowanie pacjenta nie odbiegają zasadniczo od stosowanych w metodzie klasycznej, występują jednak pewne istotne różnice. Preparacji moczowodu i wnęki nerki dokonuje się przy użyciu kleszczyków, nożyczek, końcówki ssaka-irygatora oraz koagulacji bipolarnej. Naczynia krwionośne zaopatrujemy za pomocą nici chirurgicznych, klipsów tytanowych lub staplerów. W dostępie zaotrzewnowym przestrzeń roboczą uzyskuje się za pomocą balona wprowadzanego między mięśnie a otrzewną i wypełnianego następnie płynem fizjologicznym. Nerkę wydobywa się z jamy brzusznej przy użyciu worka ekstrakcyjnego. Narząd poddaje się rozdrobnieniu ręcznemu lub mechanicznemu, albo usuwa poprzez minilaparotomię. Pacjenci operowani z zastosowaniem toru wizyjnego wymagają mniejszych dawek środków analgetycznych, są krócej hospitalizowani i rehabilitowani, co pozwala na mianowanie laparoskopowej nefrektomii ciekawą alternatywą dla operacji klasycznych. Celem opracowania jest przybliżenie lekarzom weterynarii najnowocześniejszych metod nefrektomii.

Probiotyki pełnią istotną rolę jako bariera ochronna hamująca rozwój bakterii patogennych. Znajdują również zastosowanie w leczeniu zakażeń przewodu pokarmowego ludzi i zwierząt. Najczęściej w skład preparatów probiotycznych wchodzą bakterie kwasu mlekowego. Ważną cechą probiotyków jest ich działanie przeciwbakteryjne. Mechanizm działania bakterii kwasu mlekowego jest złożony. U podstaw ich działania stoi produkcja wielu substancji antagonistycznych, w tym metabolitów, substancji antybiotykopodobnych oraz białek zwanych bakteriocynami. Celem autorów niniejszej pracy było sprawdzenie działania wybranych preparatów probiotycznych wobec izolowanych od drobiu pałeczek Salmonella Enteritidis oraz enteropatogennych szczepów E. coli.

W artykule zaprezentowano najistotniejsze metody służące poznaniu centralnego układu nerwowego oraz poszczególnych jego struktur, a także sposobów diagnozowania ewentualnych zmian patologicznych w nim występujących. Celem pracy jest wykazanie przydatności EEG w badaniach neurofizjologicznych i klinicznych zwierząt oraz analizowaniu chorób związanych z CUN. Dodatkowo przedstawiony został tu przegląd badań analitycznych wraz z ich krótką charakterystyką, począwszy od „pierwotnych” procedur, takich jak bezpośrednie drażnienie kory mózgowej prądem elektrycznym (metoda Fritsch’a), po najnowsze współcześnie metody weryfikowania anatomii i zdolności funkcjonalnych CUN, czyli pozytonowej tomografii emisyjnej, dzięki której uzyskuje się precyzyjne trójwymiarowe obrazy, odwzorowujące partię ciała pacjenta. Autorzy pozwolili sobie na wyeksponowanie technik elektroencefalograficznych, nad których praktycznym zastosowaniem u zwierząt trwają aktualnie badania.