W artykule poddano analizie porównawczej trzy metody wyznaczania dyfuzyjności (D_m), przetestowane w odniesieniu do niestacjonarnego procesu desorpcji, a dotyczące różnych etapów w jego przebiegu. Sąto: metoda typu √t – dotycząca wstępnej fazy procesu, procedura logarytmiczna – dotycząca zaawansowanej fazy procesu, oraz metoda czasu połówkowego – odnosząca się do punktu czasowego odpowiadającego 50-procentowej wymianie masy. W artykule przedstawiono wyniki badań procesu desorpcji przeprowadzonych w temperaturze 20°C, a dotyczących trzech zapraw o wskaźnikach wodno-cementowych (w/c = 0,50, 0,65, 0,80). Próbki tych zapraw były kondycjonowane przez okres kilku miesięcy w wilgotności względnej powietrza φ= 97%, aż do czasu uzyskania równowagi wilgotnościowej, a następnie lokowane były w wilgotności φ≈ 0%. Uzyskane w badanym procesie desorpcji (T = 20°C, φ= 97% → 0%) wartości D_m(√t), D_m(ln), D_m(t_0,5) wykazywały w przypadku wszystkich zapraw dośćdobrązgodnośćtestowanych trzech metod – od w pełni zgodnych wyników: D_m(t_0,5)/ D_m(ln) = 1,00 przy w/c = 0,80 do wyników najsilniej zróżnicowanych: D_m(t_0,5)/D_m(√t)= 1,23 przy w/c = 0,65.

W pracy przedstawiono obliczenia zbiornika prostopadłościennego poddanego działaniu temperatury wykonane metodą różnic skończonych w ujęciu wariacyjnym. Uzyskane wyniki obliczeń porównano z obliczeniami znanymi z literatury oraz z polskich norm. Stwierdzono, że występujące różnice wynikająz braku uwzględnienia w obliczeniach analitycznych przestrzennej pracy konstrukcji, jakim jest zbiornik prostopadłościenny.

W artykule przedstawiono wyniki badań współczynników oporów miejscowych w wybranych losowo trzech nieocynkowanych i ocynkowanych kolankach i trójnikach żeliwnych. Badania przeprowadzono na wybudowanym w laboratorium stanowisku pomiarowym. Pomiary wykonano dla kształtek o kącie nachylenia 90°, wyprodukowanych przez dwóch producentów żeliwnych kształtek wodociągowych. Wyznaczone współczynniki oporów miejscowych z badań porównano ze współczynnikami oporów miejscowych wyznaczonych według obowiązującej normy PN-76-M-34034 [1987].

W artykule przedstawiono schemat zmodyfkowanego aparatu do określania lokalnego gradientu hydraulicznego układu grunt-geowłóknina zalecanego przez normęASTM D 5101-90. Przeprowadzone badania umożliwiły określenie stosunku gradientów układu grunt-geowłóknina oraz stosunku gradientów w gruncie. Badaniami objęto dwa sufozyjne piaski gliniaste oraz geowłókninę igłowaną K-500 podczas procesu fltracji przy kolejno zadawanych zewnętrznych gradientach hydraulicznych w zakresie i = 1–10. Na podstawie uzyskanych wyników badań dokonano oceny przydatności geowłókniny stanowiącej fltr ochraniający grunty wewnętrznie niestabilne, zgodnie z kryterium kolmatacji Haliburtona i Wooda (1982). Analiza wyników badań wykazała, iż geowłóknina może stanowićfltr dla gruntów, które w swoim składzie nie zawierają więcej niż 27% części mniejszych od 0,05 mm.

W artykule przedstawiono wyniki laboratoryjnych badań współczynnika fltracji układu grunt-geowłóknina, które zostały przeprowadzone zgodnie z normąASTM D 5101-90. Badaniami objęto geowłókninę K-500 oraz piasek gliniasty przy zewnętrznych gradientach hydraulicznych w zakresie i = 1–10. Analiza wyników przeprowadzonych badań wskazuje, że do obliczeń projektowych powinno się wyznaczać, oprócz współczynnika fltracji geowłókniny i gruntu, także współczynnik fltracji układu grunt-geowłóknina. Zaproponowano obliczenie zmiany końcowego współczynnika fltracji układu grunt-geowłóknina na podstawie początkowych wartości współczynników fltracji gruntu i geowłókniny oraz zadanego gradientu hydraulicznego.

Dwa lata po generalnej, profesjonalnej przebudowie płyty boiska do piłki nożnej pobrano próbki kompozytu gruntowego z warstwy nośnej oraz piasku z warstwy drenażowej. Oznaczono podstawowe właściwości fzyczne i pojemność wodną materiału obu warstw. Na podstawie krzywych potencjału (pF) określono zawartość wody ogólnie, łatwo i trudno dostępnej oraz dawki nawadniania deszczownianego dla standardowego i komfortowego poziomu zaspokojenia potrzeb wodnych murawy boiska.

W artykule omówiono kategorie budynków, które można rozwiązywaćw formie częściowo lub całkowicie zagłębionej w gruncie, oraz podstawowe ich zalety ze szczególnym uwzględnieniem korzyści ekonomicznych oraz ekologicznych. Zwrócono szczególną uwagę na możliwości uzyskiwania niekonwencjonalnych form architektonicznych, spełniających wymagania projektowania przyjaznego dla środowiska i wpisujących się w krajobraz. Następnie wyodrębniono trzy podstawowe typy budynków izolowanych gruntem oraz scharakteryzowano ich specyczne rozwiązania konstrukcyjne. Przeanalizowano architekturę tego rodzaju obiektów na wybranych przykładach.

W pracy przedstawiono w formie syntezy identyfkację i analizę struktury przestrzennej uwarunkowań wodnych zlewni Raszynki (po profl Dawidy) na potrzeby planowania przestrzennego. Podstawą metodyki pracy jest wydzielanie homogenicznych jednostek przestrzennych o różnym poziomie złożoności. Każda z nich, w zależności od kryteriów wyróżnienia i stopnia agregacji, w różnym stopniu oddziałuje na mały obieg wody. W zlewni Raszynki do proflu Dawidy zidentykowano duże zróżnicowanie przestrzenne homogenicznych jednostek reżimu wodnego. Usytuowane są one przeważne w układzie płatowo-pasmowym i pasmowym, równoległym do doliny, co wskazuje na złożone i zmienne przestrzennie warunki wodne w zlewni.

Idea zrównoważonego rozwoju, założenia sieci ekologicznej Natura 2000 czy ogólnie polityka przestrzenna na poszczególnych poziomach terytorialnych zakładająobjęcie ochroną coraz większej powierzchni naszego kraju. Wraz z tworzeniem nowych terenów chronionych przyrodniczo, jak również na tych funkcjonujących, pojawia sięwiele problemów związanych z zagospodarowaniem przestrzennym. Artykuł przedstawia zależności prawne między poszczególnymi opracowaniami planistycznymi wykonywanymi w gminie i w parku narodowym oraz charakterystykę zbioru gmin leżących w obrębie parków narodowych w kontekście rozwiązywania konfliktów na płaszczyźnie rozwój społeczno-gospodarczy a ochrona przyrody.

W pracy przedstawiono porównanie wyników pomiarów i obliczeń ilości rumowiska wleczonego, które przemieściło się w czasie dwóch wezbrań (oznaczonych jako fala I i fala II) obserwowanych w rzece Zagożdżonce. Stanowisko do pomiaru wleczenia, wyposażone w łapacz rumowiska i aparaturę do ciągłego pomiaru z automatycznąrejestracją danych, położone jest powyżej przekroju wodowskazowego Czarna, na terenie zlewni badawczej Katedry Inżynierii Wodnej i Rekultywacji Środowiska SGGW. Do obliczeń natężenia i całkowitej masy transportowanego rumowiska wleczonego wykorzystano zależności Bagnolda (3) i autora (10). Z porównania całkowitej zmierzonej masy rumowiska wleczonego (M_r) z wartościami obliczonymi wzorem (3) –M_r(B) oraz wzorem (10) –M_r(A) wynika, że dla fali I uzyskano według formuły Bagnolda M_r(B) = 0,83·M_r, natomiast według formuły autora M_r(A) = 0,86M_r. Dla fali II wyniki obliczeń były następujące: M_r(B) = 1,22M_r oraz M_r(A) = 0,46M_r.

W artykule przedstawiono wyniki badań kształtowania się lokalnego rozmycia dna w czasie trwania przepływu na modelu jazu. Model budowli z wypływem wody spod zasuwy, z niecką do rozpraszania energii i płaskim umocnieniem wykonano w skali 1:55. Hydrauliczne parametry przepływów w doświadczeniach modelowano według kryterium podobieństwa Froude’a. Jako materiałrozmywalny na modelu wykorzystano piasek sortowany o d₅₀ = 1,1 mm. Celem badań było rozpoznanie zmienności rozmiarów wyboju w czasie trwania przepływu w różnych warunkach hydraulicznych. Badania wykazały wpływ głębokości strumienia w stanowisku dolnym na głębokość rozmycia oraz wpływ intensywności turbulencji strumienia na proces rozmycia.