Badania przeprowadzono z pomidorem szklarniowym odmiany ‘Cunero F₁’ uprawianym w wełnie mineralnej, torfie i piasku z wykorzystaniem kroplowego systemu fertygacji, bez recyrkulacji pożywki. W badaniach zastosowano pożywkę z chlorem (KNO₃ + KH₂PO₄+ KCl) oraz bezchlorkową (KNO₃ + KH₂PO₄+ K₂SO₄) Nie wykazano istotnych różnic w plonie ogólnym, handlowym oraz plonie owoców poza wyborem pomidora nawożonego pożywką zawierającą chlor i bezchlorkową. Niezależnie od rodzaju nawożenia potasowego najwyższy plon ogólny oraz handlowy wykazano w uprawie roślin w wełnie mineralnej, natomiast istotnie najniższy w piasku. Większą masą jednostkową cechowały się owoce pomidora uprawianego w torfie oraz w wełnie mineralnej. Nie stwierdzono istotnego wpływu badanych czynników na średnią liczbę owoców z rośliny.

W doświadczeniu z pomidorem odmiany ‘Cunero F₁’ uprawianym w szklarni badano wpływ pożywki zawierającej chlor oraz bezchlorkowej na skład chemiczny liści i owoców pomidora. Badaniami objęto rośliny uprawiane w wełnie mineralnej, torfie i piasku z wykorzystaniem kroplowego systemu fertygacji, bez recyrkulacji pożywki. Stwierdzono wyższą zawartość potasu, wapnia, magnezu i chloru w liściach pomidora nawożonego pożywką zawierającą chlor, w porównaniu do nawożenia bezchlorkowego. Rodzaj nawożenia potasowego nie wpływał istotnie na skład chemiczny owoców pomidora. Najwięcej witaminy C, cukrów ogółem, azotu ogółem i potasu odnotowano w owocach pomidora uprawianego w torfie.

Jagody borówki wysokiej są smacznymi owocami powszechnie uznawanymi za źródło cennych dla zdrowia substancji, zwłaszcza związków polifenolowych. Mrożenie, oprócz innych metod, jest sposobem na przedłużenie ich podaży poza sezon wegetacyjny. Celem badań było określenie składu chemicznego owoców czterech odmian borówki wysokiej (‘Spartan’, ‘Bluecrop’, ‘Jersey’ i ‘Blueray’). W owocach świeżych oraz po 6 i 12 miesiącach przechowywania w stanie zamrożonym w temp. -25°C oznaczano zawartość suchej masy, cukrów ogółem, kwasowość ogólną, zawartość witaminy C i polifenoli ogółem. Stwierdzono, że jagody odmiany ‘Bluecrop’ miały najbardziej stabilny skład chemiczny (zawartość suchej masy, cukrów ogółem i kwasowość), natomiast borówki odmiany ‘Spartan’ najmniej. Mając na uwadze cały okres przechowywania borówek, najmniejsze zmiany nastąpiły w kwasowości ogólnej owoców (wzrost o 0,1 g kwasu cytrynowego ∙100 g^-1) , a największe w zawartości witaminy C (spadek o 57% u odmiany ‘Bluecrop’ –72% ‘Jersey’).

W badaniach nad rozmnażaniem roślin w kulturach in vitro podkreśla się wpływ wieku rośliny matecznej na powodzenie procesu regeneracji. Efektywność inicjacji kultur ze starych okazów drzew jest niska. Celem badań była próba regeneracji w kulturach in vitro lilaka zwyczajnego Syringa vulgaris z okazu mającego 80 lat. Optymalnym terminem pozyskiwania eksplantatów z kolekcji był kwiecień. Najlepsze wyniki na etapie inicjacji otrzymano na pożywce MS uzupełnionej 7,5 mg·dm^-3 BAP i 0,02 mg·dm^-3 NAA. Najwyższy współczynnik rozmnożenia roślin otrzymano na pożywce MS z podwojoną ilością MgSO₄ i uzupełnionej 1,0 mg·dm^-3 BAP. Nieistotnie niższe wyniki otrzymano na pozostałych pożywkach zawierających BAP w swoim składzie. Najlepiej rozwinięty system korzeniowy obserwowano u roślin ukorzenianych na pożywce zawierającej ¼ makro- i mikroelementów pożywki MS, uzupełnionej 5,0 mg·dm^-3 IBA.

Streszczenie: Doświadczenie przeprowadzono w latach 2000–2002 w Katedrze Roślin Ozdobnych AR w Lublinie. Materiał roślinny stanowiły bulwy acidantery dwubarwnej o obwodzie 8–9 cm, które w liczbie 30 sztuk sadzono w drugim tygodniu maja na poletko o powierzchni 1,2 m² na głębokości 8 cm. Zgodnie ze schematem doświadczenia zastosowano: linuron 1,000 kgּha^-1, pendimetalinę 0,990 kgּha^-1 i napropamid 1,500 kgּha^-1 tydzień po sadzeniu bulw badanej rośliny. Następnego dnia część poletek ściółkowano 5 cm warstwą kory sosnowej lub torfu. Doświadczenie obejmowało również kombinację kontrolną, gdzie nie stosowano herbicydów i ściółek, w której ręcznie pielono i kombinację kontrolną z opóźnionym ręcznym pieleniem przeprowadzonym trzy tygodnie później w stosunku do pozostałych poletek. Pod koniec okresu wegetacji wykonano pomiary na 10 roślinach z każdego poletka obejmujące: długość pędu kwiatostanowego, liczbę kwiatów i długość kwiatostanu. Stwierdzono, że linuron, pendimetalina i napropamid nie uszkadzały roślin acidantery dwubarwnej. Zastosowanie linuronu i pendimetaliny korzystnie wpłynęło na liczbę kwiatów (odpowiednio 9,65 i 9,72 szt.· rośl.^-1), długość pędu kwiatostanowego (odpowiednio 102,54 i 101,52 cm) i długość kłosa (odpowiednio 40,14 i 40,28 cm). Ponadto zastosowanie napropamidu dało pozytywne efekty w uzyskaniu większej liczby kwiatów (9,40 szt.· rośl.^-1) i dłuższego kłosa (39,60 cm). Opóźnienie ręcznego pielenia o trzy tygodnie negatywnie wpłynęło na plon i jakość kwiatów badanej rośliny, która wykształciła mniejszą liczbę kwiatów oraz najkrótsze pędy kwiatostanowe i kłosy (odpowiednio 8,41 szt.· rośl.^-1, 96,18 cm i 35,44 cm). Dłuższe pędy kwiatostanowe otrzymano w kombinacjach, gdzie zastosowano korę sosnową i torf jako ściółkę (odpowiednio 100,88 i 100,23 cm) w stosunku do kombinacji w której nie stosowano ściółki (97,96 cm). Nie stwierdzono istotnego wpływu ściółek organicznych na liczbę kwiatów w kłosie i długość kwiatostanu.

W latach 1997–2000 w Gospodarstwie Doświadczalnym Felin Akademii Rolniczej w Lublinie, przeprowadzono badania mające na celu ocenę jakości okulantów oraz wydajności szkółki wiśni na 6 podkładkach: P-HL 84 (A), P-HL 6 (C), Colt, F12/1, antypka (Prunus mahaleb L.) i czereśnia ptasia (Prunus avium L.). Największy procent przyjętych oczek stwierdzono na P-HL 84, P-HL 6 i F 12/1. Okulizacja wymienionych podkładek w każdym roku pozwalała na uzyskanie największej wydajność szkółki. Na podkładce Colt i antypka otrzymano ponad 78% drzewek pierwszego wyboru. Najgorszej jakości okulanty wiśni odmiany ‘Łutówka’ uzyskano na wegetatywnych klonach P-HL 84 i 6 oraz F 12/1.

Badania przeprowadzone w latach 2001–2002 miały na celu określenie zależności pomiędzy formą oraz dawką stosowanego azotu a plonem i składem chemicznym liści rokietty uprawianej w szklarni nieogrzewanej w okresie jesiennym. Azot zastosowano w postaci saletry wapniowej, mocznika i siarczanu amonu w trzech dawkach: 0,2; 0,4; 0,6 g N dm^-3 podłoża (2001) i 0,25; 0,50; 0,75 g N dm^-3 podłoża (2002). Oceniono wzrost roślin, wielkość plonu oraz zawartość składników odżywczych, jak również dokonano analizy podłoża po zbiorze roślin. Wykazano możliwość uprawy rokietty na zbiór liści w okresie jesiennym w szklarni nieogrzewanej. W obiektach z saletrą wapniową i mocznikiem otrzymano większy plon świeżej masy w porównaniu z siarczanem amonu. Zwiększanie dawki azotu niezależnie od rodzaju stosowanego nawozu powodowało zmniejszenie plonu świeżej masy rokietty. Badane rośliny rokietty odznaczały się dużą zawartością suchej masy, witaminy C, białka, potasu i wapnia. Skład chemiczny liści był zależny od stosowanego nawożenia azotowego oraz roku badań. Zawartość azotanów w suchej masie liści mieściła się w zakresie 0,02–0,98% w zależności od dawki azotu i roku badań. Najwięcej azotanów stwierdzono przy żywieniu roślin saletrą wapniową, a najmniej przy zastosowaniu siarczanu amonu. Stwierdzono zwiększenie zawartości azotanów w liściach rokietty pod wpływem zwiększonej ilości stosowanego azotu. W uprawie jesiennej rokietty najkorzystniejsze okazało się stosowanie 0,2–0,25 g N dm^-3 podłoża, z uwagi na największy plon świeżej masy liści, największą zawartość witaminy C oraz najmniejszy udział azotanów w suchej masie liści.

Wierzchołki pędów Tibouchina urvilleana Cogn. prowadzono 4 tygodnie in vitro na zmodyfikowanej pożywce Murashige i Skooga (MS) [1962] z dodatkiem retardantów wzrostu: paklobutrazol – 0,1; 0,5; 1,0; 5,0 mg∙dm^-3, fluropirimidol – 0,1; 1,0; 5,0 mg∙dm^-3, chlorek chlorocholiny (CCC) –5,0; 50,0; 250,0 mg∙dm^-3. Kontrolę stanowiła pożywka nie zawierająca retardantów wzrostu. Ukorzenione pędy przenoszono do szklarni i sadzono do mieszaniny torfu i perlitu (1:1), gdzie rosły przez 5 tygodni. Następnie rośliny przesadzono do substratu torfowego i uprawiano przez kolejne 5 tygodni. Rośliny przyjęły się w 92,5–100,0%. Najniższy procent przyjęć wykazywały rośliny pochodzące z pożywki zawierającej 5,0 mg∙dm^-3 fluropirimidolu. Wzrost in vitro pędów Tibouchina urvilleana na pożywce zawierającej retardanty wzrostu miał istotny wpływ na dalszy wzrost roślin w podłożu. Paklobutrazol i fluropirimidol w stężeniu 5,0 mg∙dm^-3 bardzo silnie hamowały wzrost roślin ex vitro po 10 tygodniach.

Celem badań było określenie występowania w glebie grzybów patogenicznych dla cebuli uprawianej po życie jarym i wyce siewnej. Przedmiotem badań były siewki cebuli odm. ‘Wolska’ oraz izolaty grzybów Fusarium culmorum, F. oxysporum, F.  solani, Penicillium verrucosum var. cyclopium, P. verrucosum var. verrucosum i Pythium irregulare. W wyniku przeprowadzonych badań w fitotronie okazało się, że użyte do doświadczenia grzyby były patogeniczne dla cebuli. Szkodliwość badanych grzybów była różna zarówno między gatunkami, jak i między izolatami w obrębie gatunku. Najbardziej szkodliwym okazał się P. verrucosum var. cyclopium i F. culmorum, w tych bowiem kombinacjach doświadczenia wyrosło najmniej roślin cebuli i były najbardziej porażone. Najwięcej roślin cebuli z najmniejszym udziałem porażonych było w kombinacji z F oxysporum

W latach 2001–2003 w Gospodarstwie Doświadczalnym Felin Akademii Rolniczej w Lublinie, przeprowadzono badania mające na celu ocenę wpływu preparatów: Arbolin 036SL i Promalin 3,6 SL w postaci pasty lanolinowej na jakość drzewek dwuletnich jabłoni odmiany ‘Szampion’ i ‘Jonica’ okulizowanych na podkładce M.26. Wykazano, że największy wpływ na liczbę pędów bocznych, sumę długości i średnią ich długość miała odmiana oraz warunki atmosferyczne w danym roku. Zaobserwowano, że u większości badanych drzewek więcej pędów bocznych wytworzyły drzewka po zastosowaniu regulatorów wzrostu niż w kontroli. Jednorazowe zastosowanie preparatów stymulujących rozgałęzianie w postaci pasty lanolinowej w lata o niekorzystnych warunkach atmosferycznych (rok 2003) było niewystarczające do uzyskania zadawalających efektów. Cechy genetyczne odmiany oraz warunki pogodowe w okresie wyrastania młodych pędów miały istotny wpływ na wzrost badanych drzewek. Preparaty Arbolin i Promalin w postaci pasty lanolinowej nie miały istotnego wpływu na średnicę pni podkładek.