W prezentowanej pracy przeprowadzono badania mające na celu ustalenie wpływu składników pożywki hodowlanej oraz warunków hodowli na poziom aktywności dwóch aminopeptydaz: alanylowej i fenyloalanylowej syntetyzowanych przez bakterie Pseudomonas sp. Stwierdzono, że poziom aktywności badanych enzymów jest zależny od składu podłoża hodowlanego. Wysoki poziom aktywności aminopeptydazowej uzyskiwano podczas hodowli w pożywce mineralnej wzbogaconej 1% tryptonem, o pH 6,8, w temperaturze 27 ˚C, w drugim dniu hodowli. Wzbogacenie podłoża hodowlanego w niektóre cukry i sole mineralne spowodowało wzrost poziomu aktywności obu enzymów. Obecność w pożywce glukozy w stężeniu 4% powodowała spadek poziomu aktywności aminopeptydazy fenyloalanylowej. Stosunkowo niską aktywność badanych enzymów uzyskiwano w pożywkach zawierających jedynie nieorganiczne źródła węgla i azotu.
Dwa gatunki grzybów: Sclerophoma pythiophila i Epithyrium resinae, występujące na drzewach iglastych, zostały użyte jako bioreagenty do transformacji substratów steroidowych. Grzyby te wykazały zdolność do utlenienia hormonu steroidowego – testosteronu i związków o działaniu anabolicznym: 19-nortestosteronu i 1-dehydrotestosteronu. Szczepy S. pythiophila i E. resinae użyto również do transformacji estrów: propionianu i izomaślanu testosteronu oraz propionianu i fenylopropionianu 19-nortestosteronu. Wszystkie badane substraty ulegały 17β utlenieniu, dodatkowo zaobserwowano selektywną redukcję wiązania podwójnego C1-C2 dla 1-dehydrotestosteronu w kulturze E. resinae. Wszystkie estry ulegały reakcji hydrolizy.
Porównując produkcję wybranych enzymów zewnątrzkomórkowych przez Trichoderma reesei M-7 na dwóch podłożach, tzn. słodkiej serwatce zawierającej 4% laktozy i czystej laktozie, również w stężeniu 4% dowiedziono, że aktywności celulaz określone metodą FPU różniły się na niekorzyść serwatki. Odwrotne rezultaty odnotowano w przypadku pozostałych enzymów, tzn. aktywności proteaz, laminarynaz i chitynaz były wyższe na serwatce niż na laktozie. Ponadto stwierdzono, że stężenie kwasu mlekowego w podłożu hodowlanym nie miało dużego wpływu na aktywności celulolityczne FP-azy filtratów i to niezależnie od pH podłoża wyjściowego. Jedną z przyczyn niskiej aktywności celulolitycznej i ksylanolitycznej filtratów otrzymanych po hodowli Trichoderma reesei M-7 na serwatce mogła być nadmierna produkcja proteaz, powodujących proteolizę celulaz i ksylanaz. Ponadto kwasowość nierozcieńczonej serwatki wynosząca poniżej pH 5,5 hamowała rozwój grzybni Trichoderma reesei M-7. Zastosowanie serwatki do produkcji celulaz i ksylanaz przez Trichoderma reesei wymaga identyfikacji przyczyn uzyskiwania niskich aktywności enzymatycznych supernatantów i stosownych modyfikacji składu serwatki.
WPŁYW PAKOWANIA W MODYFIKOWANEJ ATMOSFERZE NA ROZWÓJ MIKROFLORY MIELONEGO MIĘSA KRÓLICZEGO
Autor
Maria Elisabetta Guerzoni, Małgorzata Robak, Andrzej Witek
Strony
33–42
Słowa kluczowe
mikroflora mięsa króliczego, Brochotrix thermosphacta, modelowanie wzrostu, MAP
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Celem badań była mikrobiologiczna ocena próbek mielonego mięsa króliczego różnie pakowanego: próżniowo (VP, Vacuum Packaging), w atmosferze modyfikowanej (MAP, Modified Atmosphere Packaging) i normalnej (NP, Normal Packaging). Przeprowadzono oznaczenia ogólnej liczby drobnoustrojów mezofilnych, bakterii z grup wskaźnikowych i fizjologicznych oraz Brochotrix thermosphacta dla próbek bezpośrednio po zapakowaniu oraz podczas przechowywania w 4 oC. Liczba bakterii tlenowych mezofilnych bezpośrednio po zapakowaniu wynosiła od 104 do 5·104 jtk · g-1 i była niezależnie od sposobu pakowania. Podczas przechowywania dobrze rozwijały się bakterie tlenowe, psychrofilne, a w próbkach pakowanych próżniowo bakterie beztlenowe oraz B. thermosphacta. MAP i VP spowodowało wolniejszy wzrost bakterii, a MAP wydłużyło fazę zastoju wzrostu, szczególnie dla B. thermosphacta. Zatem, atmosfera zastosowana w opakowaniu jest istotna pod względem uzyskiwanej mikrobiologicznej jakości mięsa i sposób pakowania należy uznać za jeden z krytycznych punktów kontrolnych procesu produkcji mielonego mięsa z brojlerów króliczych.
PRODUKCJA LIPAZ PRZEZ WYBRANE SZCZEPY GEOTRICHUM CANDIDUM W ZALEŻNOŚCI OD ŹRÓDŁA WĘGLA W POŻYWCE
Autor
Michał Piegza, Anita Rywińska, Danuta Witkowska
Strony
43–53
Słowa kluczowe
Geotrichum candidum, lipazy, źródło węgla
Streszczenie
Pokaż streszczenie
W pracy przebadano osiem szczepów Geotrichum candidum pod względem uzdolnień do biosyntezy zewnątrz- i wewnątrzkomórkowych lipaz, ocenianych wobec dwóch substratów, tj. oliwy z oliwek (JLO) i trimaślanu glicerolu, tj. tributyryny (JLT). Jako źródło węgla w hodowlach stosowano zamiennie, w ilości 1%, dodatek oleju rzepakowego, glukozy i szlamu – produktu odpadowego przemysłu tłuszczowego. Wśród badanych szczepów wykazano zróżnicowanie w poziomie aktywności zarówno zewnątrz-, jak i wewnątrzkomórkowych lipaz w zależności od stosowanego źródła węgla w pożywce, rodzaju substratu w testach enzymatycznych i czasu hodowli. Najefektywniejszym źródłem węgla w produkcji lipaz okazał się olej rzepakowy, a szczep G. candidum X5 wyróżniał się najwyższą aktywnością zewnątrzkomórkowych lipaz (260 JLZOmL-1) w tych warunkach.
Celem pracy było zbadanie zdolności drożdży Y. lipolytica A-101 do akumulacji selenu i chromu w procesach produkcji biomasy w podłożach z surowym olejem rzepakowym. W hodowlach wstrząsanych ustalono stężenia Se (IV) (6 mgdm-3) i Cr (III) (80 mgdm-3) hamujące wzrost badanych drożdży. Biomasę drożdży Y. lipolytica A-101 produkowano w hodowlach okresowych w bioreaktorze mieszadłowym w podłożu mineralnym suplementowanym selenem lub chromem. Zawartość selenu lub chromu w biomasie zależała od stężenia tych mikroelementów w podłożu. Zwiększenie stężenia selenu lub chromu w podłożu powodowało obniżenie plonu biomasy, produktywności biomasy i wydajności produkcji biomasy drożdży Y. lipolytica A-101. Stężenia 4 mgdm-3 Se (IV) i 40 mgdm-3 Cr (III) w podłożu hodowlanym były najkorzystniejsze dla procesu produkcji biomasy drożdży Y. lipolytica A-101 w podłożu z substratem tłuszczowym.
DOBÓR SZCZEPÓW DROŻDŻY DO PRODUKCJI BIOMASY Z GLICEROLU ODPADOWEGO
Autor
Piotr Juszczyk, Izabela Musiał, Waldemar Rymowicz
Strony
65–76
Słowa kluczowe
SCP, drożdże, glicerol odpadowy
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Celem pracy była ocena zdolności różnych gatunków drożdży do utylizacji glicerolu w podłożu o zróżnicowanym pH w zakresie od 3.5 do 6.5. Badano również kinetykę wzrostu i wydajność biomasy wybranych szczepów drożdży w podłożu o pH 3.5-4.0, w bioreaktorze mieszadłowym z glicerolu odpadowego otrzymanego przy produkcji biopaliw. Ocenę wzrostu drożdży w podłożu zawierającym glicerol przy pH 3.5-6.5 przeprowadzono w automatycznym turbidymetrze, Bioscreen C. Na podstawie wyników otrzymanych podczas ich hodowli wykreślono krzywe wzrostu i wyznaczono wybrane parametry kinetyczne wzrostu. Najlepsze rezultaty uzyskano w hodowli przy użyciu szczepu Y. lipolytica ATCC 8661. Parametry kinetyczne wzrostu tego szczepu nie zależały od pH środowiska (ΔOD = 1,70-1,75 i WEW = 3077-3360). Produkcję biomasy drożdży z odpadowego glicerolu prowadzono w hodowlach okresowych z udziałem szczepów charakteryzujących się najlepszym wzrostem w pH=3.5-4.0 (Y. lipolytica ATCC 8661 UV’1, Candida robusta ATCC 60 559, C. utilis ATCC 60 558 i C. tropicalis ATCC 60 557). Biorąc pod uwagę wydajność biomasy, zawartość białka, produktywność i wydajność całkowitą stwierdzono, że najlepszym producentem biomasy z glicerolu odpadowego był szczep Y. lipolytica ATCC 8661 UV’1.