Podstawę badań stanowiły wyniki trzyletniego doświadczenia, realizowanego na czarnej ziemi zdegradowanej, klasy bonitacyjnej IIIb, o odczynie obojętnym i niskiej zasobności w przyswajalną siarkę. Uprawiano rzepak jary odmiany populacyjnej Star. Doświadczenie założono w układzie równoważnych bloków z dwoma czynnikami (n = 2): czynnikiem I rzędu były dawki azotu (w kg·ha^-1: 0, 60, 120, 180), czynnikiem II rzędu – dawki siarki (w kg·ha^-1: 0, 20, 60). Dodatkowym aspektem badań było zróżnicowanie sposobów i terminów stosowania siarki (przedsiewnie – doglebowo oraz pogłównie – dolistnie). Dla roślin nienawożonych siarką najbardziej efektywna plonotwórczo była dawka 120 kg N·ha^-1, a dla roślin nienawożonych azotem – 20 kg S·ha^-1. Aplikacja doglebowa siarki pozwoliła uzyskać wyższe przyrosty plonu nasion i białka niż jej zastosowanie dolistne. Uwzględnienie siarki w nawożeniu azotem pozwalało uzyskać istotnie wyższy plon nasion rzepaku jarego, a także zawartość i plon białka, zwłaszcza w warunkach doglebowego stosowania siarki.

W pracy zaprezentowano obliczenia będące wynikami doświadczenia polowego związanego z wpływem zróżnicowanego nawożenia wybranych odmian ziemniaka do przetwórstwa przemysłowego. Zamieszczone zestawienia dotyczą badań nad odmianami: Adam, Pasja Pomorska i Ślęza, wykonanych w latach 2008-2010, prowadzonych w Stacji Doświadczalnej Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Bałcynach. Analizy ekonomicznej dokonano na podstawie zaplanowanych i zrealizowanych zabiegów oraz danych dotyczących rodzaju sprzętu technicznego, nakładów siły roboczej i pociągowej oraz nakładów materiałowych. Na podstawie eksperymentu stwierdzono, że badane odmiany ziemniaka skrobiowego bardzo różnie reagowały na nawożenie dolistne. Najlepiej plonowała odmiana Pasja Pomorska przy nawożeniu doglebowym 280 kg·ha^-1 NPK (80 N, 80 P, 120 K) i dolistnym stosowaniu Basfoliaru 12-4-6 w ilości 8 dm³·ha^-1. Biorąc pod uwagę relacje uzyskanych wyników do poniesionych kosztów, odmiana Ślęza charakteryzowała się najlepszym wskaźnikiem opłacalności, który przy każdym wariancie osiągał wartość ponad 2.0. Najkorzystniejszą z punktu widzenia racjonalności gospodarowania była kombinacja nawożenia na poziomie 420 kg·ha^-1 NPK (120 N, 144 P, 156 K) oraz z zastosowaniem Basfoliaru 12-4-6 z Soluborem DF w ilości 4 + 1 dm³·ha^-1. Uzyskano w tym przypadku najwyższy poziom wskaźnika opłacalności.

Zarówno zbyt intensywne użytkowanie kośne lub pastwiskowe, jak i zaniechanie użytkowania prowadzą do ubożenia florystycznego zbiorowisk łąkowych. Ważną rolę w odtwarzaniu półnaturalnych łąk może spełniać glebowy bank diaspor. W Polsce badań z tego zakresu jest jednak niewiele, zwłaszcza w odniesieniu do łąk rajgrasowych. Celem badań była ocena wielkości i składu gatunkowego zapasu diaspor w wierzchniej warstwie gleby łąki rajgrasowej (Arrhenatheretum elatioris) oraz rozmieszczenia diaspor w czterech poziomach. Badania prowadzono w dwóch naturalnych siedliskach łąkowych: Arrhenatheretum elatioris (6510-1) i Poa pratensis – Festuca rubra (6510-2). Próby glebowe pobierano do głębokości 20 cm, a następnie podzielono na 4 poziomy: 0-5 cm, 5-10 cm, 10-15 cm i 15-20 cm. Wielkość i skład gatunkowy banku nasion w glebie określono metodą ekstrakcji nasion z prób glebowych. Liczba diaspor (nasion i owoców) w wierzchniej (0-20 cm) warstwie gleby wynosiła 56430 szt.·m^-2 (Arrhenatheretum elatioris) i 118,510 seeds∙m^-2 (Poa pratensis – Festuca rubra). W glebowym banku diaspor dominowały owoce i nasiona jednorocznych gatunków dwuliściennych (ponad 80%), były to głównie nasiona chwastów pól uprawnych lub roślin ruderalnych. O wielkości ocenianych glebowych zapasów diaspor decydowały przede wszystkim diaspory Chenopodium album. Diaspory tego gatunku oraz Stellaria media (L.) Vill. znajdowały się głównie w dwóch dolnych warstwach gleby (poniżej 10 cm). Niezależnie od siedliska, w glebowym zapasie diaspor bardzo mały udział stanowiły Poaceae i Fabaceae. Na podstawie uzyskanych wyników można stwierdzić, że przywrócenie znacznej różnorodności florystycznej łąk rajgrasowych (Arrhenatherion elatioris All.) wymaga wprowadzenia diaspor.

Celem badań było oznaczenie wpływu inokulacji ślazowca pensylwańskiego (Sida hermaphrodita [L.] Rusby) grzybem Sclerotinia sclerotiorum [Lib.] de Bary, wywołującym zgniliznę twardzikową, na zawartość i rozmieszczenie glinu, manganu i żelaza w pędach tej rośliny. Badania polowe prowadzono przez trzy lata (2011-2013) w warunkach glebowo-klimatycznych środkowozachodniej Polski. Inokulację przeprowadzono izolatami uzyskanymi z rzepaku i ślazowca; polegała ona na lekkim uszkodzeniu epidermy na łodydze i umieszczeniu w tym miejscu ziarna pszenicy przerośniętego grzybnią danego izolatu. W trakcie wegetacji roślin stwierdzano silne porażenie pędów ślazowca, powodujące zahamowanie wzrostu i rozwoju roślin. W fazie dojrzałości technologicznej z obiektów kontrolnych i inokulowanych pobrano pędy do analiz chemicznych. Zawartość badanych pierwiastków oznaczono w roztworach analitycznych uzyskanych z popiołu biomasy po jej mineralizacji „na sucho”, na spektrometrze ICP-OES. Zawartość i rozmieszczenie glinu, manganu i żelaza w pędach ślazowca była uzależniona od zdrowotności roślin oraz miejsca na łodydze. Najwięcej glinu stwierdzano w części inokulowanej, a najmniej w części wierzchołkowej, niezależnie od pochodzenia izolatu. W przypadku rozmieszczenia żelaza i manganu stwierdzono statystycznie istotny wpływ zastosowanego patogena; izolat ze ślazowca spowodował większe nagromadzenie manganu, ale mniejsze – żelaza. Wykonane badania wskazują na znaczny wpływ porażenia grzybem S. sclerotiorum na procesy fizjologiczne przebiegające w roślinach ślazowca pensylwańskiego. Osobniki z objawami zgnilizny twardzikowej tworzą biomasę o innych parametrach jakościowych.

Przedmiotem badań była ocena skuteczności higienizacji gnojowicy świńskiej w procesie fermentacji metanowej. Podstawowym kryterium efektywności procesu było tempo inaktywacji pałeczek Salmonella Senftenberg (W775, H2S ujemne) oraz jaj Ascaris suum. Zawiesinę bakterii wprowadzano do gnojowicy wewnątrz mikrobiologicznych nośników typu FILTER-SANDWICH, natomiast jaja pasożytów – w specjalnych perlonowych nośnikach parazytologicznych. Uzyskane rezultaty wskazują, że w trakcie fermentacji beztlenowej gnojowicy nastąpiła szybka eliminacja zarówno pałeczek Salmonella Senftenberg (W775, H2S ujemne), jak i jaj Ascaris suum. Z przebiegu prostej regresji wynika, że pełna inaktywacja pałeczek Salmonella Senftenberg (W775, H2S ujemne) miała miejsce między 12. a 13. godziną procesu. Jaja Ascaris suum były całkowicie eliminowane po 4 godz. Wyniki badań pozwalają przypuszczać, że nawet w przypadku silnego skażenia materiału wsadowego technologia fermentacji beztlenowej gwarantuje uzyskanie produktu bezpiecznego pod względem mikrobiologicznym.

Celem badań była ocena wpływu nawadniania kilku odmian ziemniaka uprawianych w różnych regionach Polski na zawartość i plon skrobi. Eksperymenty polowe przeprowadzono w latach 2009-2011 w Stacjach Doświadczalnych Oceny Odmian. Analizowano trzy czynniki: technologie uprawy: (a) z nawadnianiem i (b) bez nawadniania – jako obiekt kontrolny; odmiany ziemniaka (Bellarosa, Cyprian, Owacja i Vineta) oraz trzy lokalizacje (Masłowice, Szczecin Dąbie, Węgrzce). Badania prowadzono metodą losowanych podbloków, w układzie zależnym, w trzech powtórzeniach. W doświadczeniu stosowano stałe nawożenie w wysokości: 100 kg N, 43,6 kg P i 124,5 kg K·ha^-1. Zabiegi uprawowe i ochrony roślin prowadzono zgodnie z zasadami dobrej praktyki rolniczej. Nawadnianie stosowano przy spadku wilgotności w warstwie gleby 0-30 cm poniżej 70% polowej pojemności wodnej. Zbiór bulw wykonano w okresie ich pełnej dojrzałości fizjologicznej. W czasie zbioru oznaczono plon bulw oraz zawartość i plon skrobi. Uzyskane wyniki poddano analizie wariancji (ANOVA). Udowodniono istotny wpływ badanych czynników na zawartość i plon skrobi. W przypadku plonu skrobi istotne okazało się też współdziałanie lokalizacji doświadczenia i odmian, technologii z nawadnianiem i lokalizacji oraz lat badań i odmian.

W różnych regionach świata występują obszary o małej ilości opadów i dużych niedoborach wody w glebie dla polowej produkcji roślinnej. Przykładem takich obszarów jest region Kherson na Ukrainie i województwo kujawsko-pomorskie, a zwłaszcza Kujawy – w Polsce. Na Ukrainie w regionie Kherson znajduje się największy system nawadniający w Europie – Kakhovka. W 2015 roku pozwolił on na nawodnienie około 220 tys. ha użytków rolnych. Pewnym ograniczeniem wykorzystania tego systemu do zwiększania produktywności gleb jest jakość wody. W województwie kujawskopomorskim w Polsce, obejmującym około 1 mln ha użytków rolnych, bezpośrednie nawadnianie wykonywane jest na powierzchni około 12 tys. ha. Poprawy uwilgotnienia gleb upatruje się w zwiększeniu retencji wody w siedlisku poprzez ograniczenie jej odpływu.

Celem badań była ocena wpływu preparatu humusowego Humistar i/lub dolistnego nawozu potasowego Drakar na cechy biometryczne, przezimowanie oraz stan odżywienia oraz wielkość i jakość plonu rzepaku ozimego. Podstawą badań było jednoczynnikowe doświadczenie polowe prowadzone w latach 2006-2009 w Chrząstowie, na glebie brunatnej właściwej, o uziarnieniu gliny lekkiej, w układzie losowanych bloków, w czterech powtórzeniach. Oceniano następujące kombinacje: Humistar (12% kwasy huminowe i 3% kwasy fulwowe) aplikowany przedsiewnie, doglebowo, w dawce 40 dm³·ha^-1; Drakar (25.7% K i 3% N) stosowany w fazie 6 liści (2 dm³·ha^-1) oraz na początku opadania płatków (4 l∙ha^-1); aplikację obu preparatów (Humistar + Drakar) oraz obiekt kontrolny. Wykazano, że aplikacja preparatu Drakar miała korzystny wpływ na plon nasion rzepaku. Zastosowanie tego nawozu zwiększyło indeks chlorofilu w jesieni oraz poprawiło przezimowanie w stosunku do obiektu kontrolnego tylko w przypadku wcześniejszej aplikacji preparatu Humistar. Potrzebne są dalsze badania oceny działania tych preparatów na glebach słabych, o niskiej zawartości materii organicznej i składników pokarmowych.