W pracy przedstawiono wykaz roztoczy z podrodziny Arctoseiinae (Acari: Mesostigmata: Gamasina: Ascidae), które znajdują się w Museum für Naturkunde w Berlinie. Materiał ten pochodzi z bogatej kolekcji Wolfganga Karga, która była zbierana głównie we wschodniej części Niemiec, a także w Szwecji, Chile i Nowej Kaledonii na Pacyfiku. W pracy przeanalizowano 17 gatunków, w tym materiał typowy: Arctoseius brevichelis Karg, 1969, A. dendrophilus Karg, 1969, A. pristinus Karg, 1962, A. resinae Karg, 1969, A. sessiluncus Karg, 1965, Zerconopsis apodius Karg, 1969 and Iphidozercon validus Karg, 1996.

Badania przeprowadzono w drzewostanie sosnowym, w wieku 80 lat o przeciętnej pierśnicy 24 cm i wysokości 22 m. Pozyskiwano dłużyce i sortymenty średniowymiarowe o długości 1,8 i 2,4 m. Analizowano średnie czasy trwania poszczególnych czynności w czasie operacyjnym, strukturę czasu operacyjnego oraz pracochłonność w tym okresie. Oceniono wpływ długości i średnicy pozyskiwanych dłużyc na w.w. charakterystyki procesu pozyskiwania. Czasy czynności mierzono stoperem, zastosowano metodę chronometrażu ciągłego. Wyodrębniono i pomierzono czasy następujących czynności: przygotowanie stanowiska, ścinka, zapięcie taśmy samozwijającej, wyrzynka dłużycy, pomiar, powrót do końca wymanipulowanej dłużycy, wyrzynka wałków, przejście do kolejnego ścinanego drzewa. Wyniki badań wykazały statystycznie istotne różnice średnich czasów trwania i średnich udziałów niektórych czynności w grupach drzew o różnych długościach i średnicach. W strukturze czasu operacyjnego najwyższe udziały odnotowano dla wyrzynki wałków i pomiaru. Stwierdzono, że największy wpływ na pracochłonność pozyskiwania drewna miała średnica wyrabianych dłużyc.

Na terenie projektowanego rezerwatu „Gorajskie Parzyska” zinwentaryzowano 226 taksonów roślin naczyniowych ze 152 rodzajów i 57 rodzin. Najliczniej reprezentowane są rodziny Fabaceae, Asteraceae, Poaceae, Rosaceae oraz Salicaceae, Caryophyllaceae, Cyperaceae, Lamiaceae, Apiaceae, Ranunculaceae i Scrophulariaceae. Wyróżniono 19 gatunków „specjalnej troski”, zarówno będących pod ochroną całkowitą bądź częściową, jak i znajdujących się na krajowej lub regionalnej (dla Wielkopolski) „czerwonej liście” gatunków zagrożonych. Pod względem liczby gatunków na tak małej powierzchni (9,26 ha), w porównaniu z całym terenem Moreny Czarnkowskiej, oraz stanowisk gatunków rzadkich i chronionych, obszar ten wydaje się szczególnie cenny.

Wykorzystując technikę GIS, analizowano drzewostany świerkowe uszkodzone przez kornika Ips typographus (L.) w różnych odległościach od małych drzewostanów świerkowych objętych ochroną ścisłą; dla porównania wykorzystano uszkodzenia występujące w pobliżu gospodarczych drzewostanów świerkowych. Średnia miąższość drewna świerkowego pozyskanego w cięciach sanitarnych była istotnie większa w pobliżu drzewostanów świerkowych o statusie ochrony ścisłej (od 14,7 ±2,1 do 17,0 ±3,8 m³ /ha) niż w pobliżu drzewostanów gospodarczych (od 9,9 ±0,4 do 11,5 ±0,8 m³ /ha). Stwierdzono, że w warunkach występowania endemicznej populacji kornika drukarza na małych powierzchniach ochrony ścisłej (kluczowe siedliska leśne o średniej powierzchni 3,7 ha) zagrożenie sąsiednich drzewostanów świerkowych przez Ips typographus występuje do odległości 450 m.