Genetycznie zmodyfikowane organizmy (GMO) dotarły do Polski pod koniec ubiegłego wieku (soja i kukurydza w paszach) i wywoływało to w pierwszym okresie sprzeciw opinii publicznej. Mało jest danych na temat dzisiejszej postawy polskiego społeczeństwa wobec GMO i dlatego celem pracy było zbadanie na podstawie ankiety obecnego nastawienia obywateli oraz zdefiniowanie aktualnych obaw. Badanie ankietowe przeprowadzono wśród pracowników Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (FOŚiGW) z Wrocławia i Legnicy oraz internautów (N92). Z ankiety wynika, że zwiększyła się świadomość w zakresie GMO oraz zmniejszyły się obawy. Niemniej, w grupie pracowników FOŚiGW wiedza na temat zagadnienia GMO wymaga pogłębienia.
Celem pracy było zbadanie wpływu stężenia glukozy, jako jedynego źródła węgla, na tworzenie produktu w procesie syntezy kwasu szczawiowego przez Aspergillus niger we wgłębnej hodowli okresowej. Badania prowadzono w podłożach syntetycznych zawierających glukozę rozcieńczoną do poziomu 100, 125, 150 i 175 g·dm-3. Najwyższe stężenie produktu, wynoszące 64,2 g·dm-3, uzyskano w podłożu zawierającym glukozę w ilości 150 g·dm-3. W wariancie tym stwierdzono także obecność kwasów towarzyszących: cytrynowego w stężeniu 15,4 g·dm-3 i glukonowego w stężeniu 28,7 g·dm-3. Współczynnik homofermentatywności procesu wyniósł 59,2%. Najwyższą szybkość tworzenia produktu i najwyższą wydajność substratową, wynoszące odpowiednio 2,9 g·dm-3·d-1 i 61,6%, uzyskano w podłożu ze stężeniem substratu na poziomie 100 g·dm-3. Uznano, że optymalne stężenie glukozy w podłożu, ze względu na maksymalizację stężenia produktu, wynosi 150 g·dm-3.
WPŁYW DODATKU EKSTRAKTU DROŻDŻOWEGO I STĘŻENIA WYWARU NA STOPIEŃ USUNIĘCIA ZWIĄZKÓW BARWNYCH Z MELASOWEGO WYWARU GORZELNICZEGO Z ZASTOSOWANIEM SZCZEPU PEDIOCOCCUS PARVULUS MILAB099
Autor
Małgorzata Krzywonos, Katarzyna Trzepak, Marta Wilk
Buraczany wywar melasowy, produkt uboczny przemysłu gorzelniczego, charakteryzuje ciemnobrunatna barwa, za którą odpowiadają melanoidyny, karmele oraz produkty alkalicznego rozkładu inwertu. Celem badań było określenie wpływu dodatku ekstraktu drożdżowego i stężenia wywaru na stopień jego dekoloryzacji w hodowli bakterii fermentacji mlekowej Pediococcus parvulus MiLab099. Zastosowano kompozycyjny plan rotatabilny (N = 2, α= 1,4142, N = 10). Hodowlę prowadzono metodą wstrząsarkową (120 obr.· min-1) w kolbach stożkowych (250 cm3), które zawierały 100 cm3 podłoża o składzie wynikającym z planu eksperymentu: stężenie wywaru od 7,57 do 92,43% oraz dodatek ekstraktu drożdżowego (YE) od 0,17 do 5,83 g·dm-3. Inokulum dodawano w ilości 1 cm3. Efektywność dekoloryzacji wywaru oceniano spektrofotometrycznie (475 nm). Stopień usunięcia kolorantów oznaczano metodą Iwanowa-Sapronowa. Dla większości wariantów stopień dekoloryzacji wywaru nie przekroczył 10%, a maksymalna wartość wyniosła ok. 21%. Statystycznie istotny wpływ (p ≤ 0,05) na stopień dekoloryzacji wywaru miało jego stężenie, zaś nieistotny statystycznie okazał się dodatek YE.