W tej pracy pokazano pewną analizę częstości drgań swobodnych pasma płytowego o gładkiej i wolnej zmianie własności na poziomie makro. Takie pasma płytowe mają budowę tolerancyjnie-periodyczną na poziomie mikro. Można więc wykazać, że w zagadnieniach dynamicznych takich obiektów wielkość mikrostruktury ma duże znaczenie [Jędrysiak 2009, Kaźmierczak i Jędrysiak 2011]. W celu opisania tego efektu zastosowano model tolerancyjnych tego rodzaju pasm płytowych. Ponadto otrzymane wyniki porównano z wynikami uzyskanymi modelem asymptotycznym. Podstawowe częstości drgań swobodnych pasma płytowego obliczono w obu modelach, korzystając z metody Ritza. Czeęstości wyższe otrzymano także w modelu tolerancyjnym. Pokazano również wpływ różnic modułów Younga i gęstości masy w komórce na poziomie mikro.

W pracy przedstawiono analizę porównawczą wyznaczonych doświadczalnie i obliczonych sztywności na zginanie i ugięć jednoprzęsłowych belek swobodnie podpartych zbrojonych prętami bazaltowymi BFRP (Basalt Fibre Reinforced Polymers). Belki typu BFRP wykonano z betonu C30/37 ze zbrojeniem w postaci prętów bazaltowych o średnicy 8 mm. Ponadto wykonano belki referencyjne ze zbrojeniem stalowym tej samej średnicy. Badano ugięcia i zarysowania oraz nośność belek. Stwierdzono, że ugięcia i szerokość rys w belkach zbrojonych prętami bazaltowymi są znacznie większe niż w belkach zbrojonych stalą.

W Katedrze Konstrukcji Budowlanych Politechniki Białostockiej zostały przeprowadzone badania w celu wyjaśnienia możliwości częściowego lub całkowitego zastąpienia strzemion za pomocą stalowego zbrojenia rozproszonego w belkach zginanych. Badano żelbetowe belki jednoi dwuprzęsłowe. Zbadano trzy serie A modeli belek żelbetowych jednoprzęsłowych, wykonanych z włóknobetonu o zawartości 1,5% włókien stalowych (objętościowo), o zróżnicowanych obustronnie rozstawach stalowych strzemion. Niemal we wszystkich belkach osiągnięto zniszczenie poprzez ścinanie. Wyniki badań wykazały zwiększenie nośności na ścinanie belek z fibrobetonu nawet o 50% w porównaniu z nośnością belek bez zbrojenia rozproszonego. Następna seria B zawierała piętnaście żelbetowych belek dwuprzęsłowych z dodatkiem zbrojenia rozproszonego. Wszystkie belki miały identyczne zbrojenie na zginanie, zbrojenie na ścianie stanowiły strzemiona o zróżnicowanym rozstawie oraz włókna stalowe w ilości objętościowej: 0, 1,0, 1,5%. Badania belek modelowych żelbetowych ze zbrojeniem mieszanym wykazały przyrost nośności na ścinanie we wszystkich seriach badawczych, zależny od zawartości włókien. Maksymalny przyrost nośności (o 100,7%) nastąpił dla belek z serii B1,5-50/0 (belka dwuprzęsłowa o zawartości włókien 1,5% i rozstawie strzemion w jednym przęśle 50% wymagań PN-EN i w drugim – bez strzemion). Wykazano, że włókna stalowe poprawiają nośność, rysoodporność i zmniejszają ugięcia. Dodatek włókien zmienia charakter pracy konstrukcji na quasi-plastyczny, a zatem powoduje wydłużenie czasu do zniszczenia.

Celem pracy jest analiza awarii stalowej konstrukcji kratowej hali produkcyjnej i jej przyczyn. Awarii uległa konstrukcja główna wzniesiona przy rozbudowie obiektu, zbudowana z dźwigarów kratowych opartych za pośrednictwem krótkich słupów podporowych na belkach istniejącej estakady suwnicy. Krótko po rozbudowie budynku słupy znacznie wychyliły się od pionu, a wraz z nimi dźwigary. Jako przyczynę awarii wskazano wadliwe kształtowanie układu stężającego oraz konstrukcji głównej, spowodowane pominięciem przez projektanta niektórych przypadków złożonego zachowania się przestrzennego ustroju, np. gdy wiatr przeważy ciężar dachu. W pracy wskazano, jak istotne jest prawidłowe kształtowanie stężeń oraz właściwe odwzorowanie konstrukcji modelem obliczeniowym, szczególnie przy projektowaniu kratownic, gdy powszechnie przyjmuje się model o dwóch lub trzech stopniach swobody w węźle. Taki model nie zawsze pozwala zapewnić odpowiedni zapas bezpieczeństwa.

W pracy porównano różne rozwiązania konstrukcyjne stalowych kopuł parabolicznych (żebrowych, Schwedlera i typu lamella) o średnicy D = 46 m i wysokości H = 8 m. Stosowano sztywne i przegubowe połączenia prętów. Uwzględniono obciążenia stałe, wiatrem i śniegiem. Na podstawie obliczeń wykonanych w programie Robot dobrano przekroje prętów potrzebne ze względu na spełnienie warunków SGN i SGU. Stwierdzono, że w większości przypadków o masie konstrukcji decydują ugięcia (przyjęto dopuszczalne wartości przemieszczeń: pionowych D/300, poziomych H/150). Stwierdzono, że najkorzystniej ze względu na niewielką masę wypadły kopuły Schwedlera. Dla kopuły lamella zasadne okazało się dodanie równoleżników. Zwiększenie liczby podpór w przypadku kopuły żebrowej z połączeniami sztywnymi nieznacznie zmniejszyło masę konstrukcji.

W sektorze prywatnych usług budowlanych, w przeciwieństwie do obszaru zamówień publicznych, istnieje możliwość wpływania w większym stopniu na wysokość ceny kosztorysowej. Można tego dokonać poprzez wyodrębnienie wśród kosztów ogólnych budowy, będących składnikiem kosztów pośrednich, kosztów ogólnych budowy niezależnych od czasu, które występują najczęściej jednorazowo, i kosztów ogólnych budowy zależnych od czasu, pojawiających się wielokrotnie podczas realizacji inwestycji budowlanej. Bardziej szczegółowa kalkulacja kosztów pośrednich zmniejsza ryzyko nieuzasadnionego wzrostu ceny dla zamawiającego przy zapewnieniu wykonawcy odpowiedniego poziomu opłacalności.

Praca przedstawia projekt koncepcyjny zagospodarowania terenu przy Samodzielnym Publicznym Szpitalu Klinicznym nr 4 w Lublinie. Podjęto próbę zdefiniowania pojęcia ogrodu terapeutycznego i określono funkcje, jakie powinny spełniać takie obiekty. W ramach prac terenowych wykonano inwentaryzację dendrologiczną i ogólną inwentaryzację terenu oraz analizy terenu opracowania. Przedstawiono koncepcję projektową wraz z ukształtowaniem terenu i doborem roślin. Zaproponowano całkowitą wymianę nawierzchni oraz elementów małej architektury. Na terenie atrium zaprojektowano siłownię zewnętrzną oraz zaproponowano zwiększenie użyteczności dachu budynku poprzez stworzenie na nim zielonej przestrzeni. Teren ma być miejscem wypoczynku i wspomagania rekonwalescencji.

Łódź końca XIX i początku XX wieku była miastem silnie rozwijającym się pomimo sporego zróżnicowania kulturowego i dużych dystansów społecznych dzielących mieszczan w tym okresie. Po II wojnie światowej napływowa ludność i nowy ustrój przyczyniły się do utraty pamięci o wielokulturowym, szybko rozwijającym się mieście. Na szczęście wśród wielu zniszczeń i zaniedbań nadal widoczne są ślady dawnej potęgi i obecności wielu kultur, gdzie głównie architektura staje się wyróżnikiem danej społeczności i stanowi niepowtarzalną pamiątkę. W artykule skoncentrowano się na jednym z ważniejszych elementów religijnych kultury żydowskiej – kuczkach żydowskich, których spotkać w Łodzi można dość dużo. Zauważono zjawisko zaniku tradycyjnego przeznaczenia, omówiono symbolikę, konstrukcję i funkcję, jakie spełniały kiedyś i jakie spełniają dziś.