STYMULUJĄCE DZIAŁANIE OKSYTOCYNY PODAWANEJ PODCZAS RUI NA WIELOKROTNE OWULACJE U OWIEC
Autor
Ryszard Bobowiec, Urszula Kosior-Korzecka, Franco Martelli, Krzysztof Patkowski, Claudio Sighieri, Marta Wójcik
Strony
3–10
Słowa kluczowe
oksytocyna, estradiol, cykl jajnikowy, leptyna, AUC
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Oprócz reprodukcyjnych hormonów sterydowych, dojrzewające pęcherzyki u owiec produkują oksytocynę (OXT), która wywiera przez lokalne i centralne działanie wpływ na folikulogenezę. W szeregu wcześniejszych prac wykazano, że krótkotrwałe podawanie OXT u takich gatunków jak szczury i bydło stymulowało wydzielanie gonadotropin. Ponadto stwierdzono, że OXT może redukować wytwarzanie estrogenów. Efekty takiego działania oksytocyny mogą zmieniać liczbę owulacji (OR). Celem pracy było określenie wpływu długotrwałego podawania OXT (0,1 I.U. co 30 min przez 12 godz., i.m. lub i.v.) na liczbę owulacji oraz poziom leptyny i estradiolu (E2) w czasie rui u owiec. W ciągu dwóch pierwszych godzin zarówno dożylnego, jak i domięśniowego podawania OXT, poziom leptyny wzrastał, podczas gdy poziom E2 obniżał się. Wyższe zmiany oznaczanych hormonów stwierdzono po dożylnym podawaniu OXT. Liczba owulacji mierzona ilością powstałych ciałek żółtych wzrastała o 0,15 i 0,30, odpowiednio pod wpływem domięśniowego i dożylnego podawania OXT. W oparciu o uzyskane wyniki postuluje się, że OXT moduluje selekcję dojrzewających pęcherzyków.
WPŁYW WYSOKICH CIŚNIEŃ HYDROSTATYCZNYCH NA E. COLI W ZBUFOROWANEJ WODZIE PEPTONOWEJ
Autor
Szymon Brużewicz, Adam Malicki, Zdzisław Sysak
Strony
11–16
Słowa kluczowe
wysokie ciśnienie hydrostatyczne, E. coli, zbuforowana woda peptonowa
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Wysokie ciśnienia hydrostatyczne wydają się być potencjalną nietermiczną alternatywą poprawy stanu mikrobiologicznego żywności. Celem pracy było określenie wypływu obróbki wysokociśnieniowej na przeżywalność szczepu testowego E. coli zawieszonego w zbuforowanej wodzie peptonowej. Próbki zawierające 106 jtk x ml-1 bakterii testowych poddawano w temperaturze pokojowej trwającemu 30 minut działaniu ciśnienia 100, 200 lub 300 MPa. Efektem była ciągła redukcja bakterii, sięgająca po zakończeniu eksperymentu od około 1 (100 MPa) do ponad 4,5 (300 MPa) cyklu logarytmicznego. Skuteczność obróbki wysokociśnieniowej była proporcjonalna do wielkości zastosowanego ciśnienia, co potwierdziły wartości T-4D. Uzyskane przez nas rezultaty wydają się obiecujące, jednakże wskazana jest ich weryfikacja w środowisku gotowego produktu spożywczego.
ZASTOSOWANIE METODY SPEKTROSKOPII IMPEDANCYJNEJ DO BADAŃ ZMIAN W SKÓRZE MORŚWINA
Autor
Adrian Drzazga, Janina Pospieszna
Strony
17–22
Słowa kluczowe
spektroskopia impedancyjna, skóra morświna, zmiany patologiczne
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Metoda spektroskopii impedancyjnej jest unikalnym narzędziem do badań zjawisk przewodnościowych i polaryzacyjnych zachodzących w badanym materiale, które są ściśle związane ze strukturą materiału i jego zmianami. W naszej pracy proponujemy zastosowanie techniki impedancyjnej do badań zmian patologicznych skóry morświna. Pomiary wykonano przy wykorzystaniu częstotliwościowego analizatora impedancji (Solartron Schlumberger 1172), o zakresie częstotliwości pomiarowej 10-4 – 104 Hz.
Badania przeprowadzono na 48 królikach rasy kalifornijskiej białej w wieku od 10 do 12 tygodni. Próbki do badań treści okrężnicy i jelita ślepego królików pobierano bezpośrednio po ich śmierci. Inkubacje prowadzono w specjalnie skonstruowanych płuczkach w warunkach beztlenowych. Do prób dodawano mrówczan sodu w celu przebadania jego wpływu na parametry fermentacji. Dodatek mrówczanu sodu do inkubatów spowodował istotny statystycznie wzrost parametrów fermentacji treści jelita ślepego i okrężnicy. Poziom ATP w treści jelita ślepego i okrężnicy w próbach z mrówczanem sodu wzrósł odpowiednio o 32% i 63% w porównaniu do prób ślepych. Dodatek mrówczanu sodu do inkubatu treści jelita ślepego spowodował wzrost stężenia glukozy o 0,5 mmoli oraz spadek stężenia glukozy w treści okrężnicy o 0,575 mmola. Wyniki potwierdziły przydatność mrówczanu sodu w badaniach nad fermentacją treści jelita ślepego i okrężnicy u królików w warunkach invitro.
Lizozym, naturalny polipeptyd o działaniu bakteriobójczym, wydaje się spełniać kryteria biologicznego konserwantu. Celem pracy było określenie jego wpływu na trwałość i bezpieczeństwo mikrobiologiczne kiełbasy parzonej zabezpieczonej osłonką barierową. Badania przeprowadzono na kiełbasach indyczych, do których przed obróbką termiczną dodawano po 200 ppm lizozymu. Przez cały czas przechowywania (28 dni) ogólna liczba bakterii tlenowych w kiełbasach z dodatkiem lizozymu była o 2–3 log jtk x g-1 niższa niż w próbkach kontrolnych. W próbce kontrolnej granica zepsucia mikrobiologicznego (5 log jtk x g-1) została przekroczona już w 14 dniu eksperymentu, co wskazuje, że pod wpływem dodatku lizozymu trwałość produktu wydłużyła się co najmniej dwukrotnie. Dodatek lizozymu spowodował także trwające 3 tygodnie zahamowanie wzrostu bakterii fermentacji mlekowej. Z uzyskanych rezultatów wynika, że dodatek małej ilości lizozymu wpływa korzystnie na stan mikrobiologiczny produktów mięsnych i znacznie wydłuża ich trwałość przy przechowywaniu w warunkach chłodniczych.
WPŁYW ŚRODOWISKA NA ZAWARTOŚĆ WYBRANYCH METALI (Pb, Cd, Zn, Cu) W TKANKACH SAREN I DZIKÓW
Autor
Zdzisław Jopek, Ewa Kucharczak, Andrzej Moryl
Strony
37–47
Słowa kluczowe
zwierzęta łowne, środowisko, metale, tkanki
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Celem pracy było zbadanie, jaki jest wpływ środowiska na zmiany stężenia metali – ołowiu, kadmu, cynku i miedzi, na przestrzeni 13 lat, w tkankach zwierząt łownych: saren i dzików, pochodzących z dwóch różnych pod względem zanieczyszczenia rejonów (okolice Wrocławia i Legnicy). Badania przeprowadzono w latach 1989–1990 oraz w roku 2002. Pobierano próbki wątroby, nerek, mięśni i sierści, które mineralizowano na sucho w piecu muflowym w temperaturze 450ºC. Metale oznaczano bezpośrednio w mineralizacie metodą ICP-AES na spektrofotometrze firmy Varian. Uzyskane wyniki wskazują na istotny wpływ środowiska na zawartość metali w tkankach bytujących w nim zwierząt łownych. Potwierdzają to wyższe poziomy cynku i ołowiu w narządach miąższowych dzików oraz miedzi w wątrobie saren pochodzących z okolic Legnicy.
ZALEŻNOŚĆ pH SKÓRY OD WYSTĘPOWANIA MALASSEZIAPACHYDERMATIS U KOTÓW
Autor
Józef Nicpoń, Jarosław Popiel
Strony
49–56
Słowa kluczowe
koty, Malassezia, pH, skóra
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Celem badań było określenie u kotów zależności pomiędzy występowaniem Malasseziapachydermatis a zmianą pH skóry, oraz wpływu kastracji na występowanie zmian skórnych wywołanych przez Malasseziapachydermatis. Badania przeprowadzono na 24 kotach dorosłych (12 kastrowanych i 12 niekastrowanych) płci męskiej. Dwanaście zwierząt nie wykazywało klinicznych objawów chorobowych, natomiast pozostałych 12 kotów zostało wybranych z grupy zakwalifikowanych na podstawie stwierdzanych zmian skórnych, mogących sugerować występowanie Malasseziapachydermatis. Zauważono, że najczęściej zmiany łojotokowe u kotów umiejscawiały się w okolicy podbródka, zewnętrznego przewodu słuchowego i tarczki ogonowej. Najniższe wartości pH zaobserwowano w zewnętrznym przewodzie słuchowym. U kotów ze zmianami łojotokowymi, od których izolowano Malasseziapachydermatis zanotowano w 2 badanych miejscach (bródka i tarczka ogonowa) niższe pH skóry niż u kotów zdrowych. Nie stwierdzono wpływu kastracji na poziom pH skóry u kotów.
MORFOLOGIA ŻEŃSKICH I MĘSKICH NARZĄDÓW ROZRODCZYCH U NIETOPERZY: GACEK BRUNATNY (PLECOTUSAURITUS) (LINNAEUS, 1758) I NOCEK RUDY (MYOTISDAUBENTONII) (KUHL, 1819) Z UWZGLĘDNIENIEM ICH PRZYSTOSOWANIA DO TRYBU ŻYCIA
Autor
Joanna Klećkowska, Bartosz Kulawik, Bartosz Nietrzeba, Aleksandra Nowińska, Norbert Pospieszny
Strony
57–64
Słowa kluczowe
nietoperze, nocek rudy, gacek brunatny, narządy rozrodcze męskie i żeńskie
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Streszczenie: Badania przeprowadzono na 2 występujących w Polsce gatunkach nietoperzy – nocku rudym (Myotisdaubentonii) i gacku brunatnym (Plecotusauritus). Dokonano analizy morfologicznej narządów płciowych samicy gacka brunatnego i samca nocka rudego. Materiał został zebrany w sezonie 2002/2003, przez Wrocławską Grupę Chiropterologiczną, podczas badań nad naturalną śmiertelnością nietoperzy w okresie ich hibernacji. Łącznie przebadano 10 osobników, ponieważ stopień ich rozkładu znacznie ograniczył ilość przydatnego materiału.
MORFOLOGIA DOLNYCH DRÓG ODDECHOWYCH U NIETOPERZY: GACEK BRUNATNY (PLECOTUSAURITUS) (LINNAEUS, 1758) I NOCEK RUDY (MYOTISDAUBENTONII) (KUHL, 1819) Z UWZGLĘDNIENIEM ICH PRZYSTOSOWANIA DO TRYBU ŻYCIA
Autor
Joanna Klećkowska, Bartosz Kulawik, Bartosz Nietrzeba, Aleksandra Nowińska, Norbert Pospieszny
Strony
65–71
Słowa kluczowe
nietoperze, nocek rudy, gacek brunatny, dolne drogi oddechowe
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Badania przeprowadzono na 2 występujących w Polsce gatunkach nietoperzy: nocku rudym (Myotisdaubentonii) i gacku brunatnym (Plecotusauritus). Dokonano analizy morfologicznej dolnych dróg oddechowych. Materiał został zebrany w sezonie 2002/2003, przez Wrocławską Grupę Chiropterologiczną, podczas badań nad naturalną śmiertelnością nietoperzy w okresie ich hibernacji. Łącznie przebadano 10 osobników, ponieważ stopień ich rozkładu znacznie ograniczył ilość przydatnego materiału.
Badania wykonano na 30 cielętach w wieku od 7 dnia życia. Przez okres 1 tygodnia podawano cielętom wraz z mlekiem preparat Humowitan (50 g/dobę/sztukę) lub ekstrakt z propolisu (400 mg propolisu/dobę/sztukę). W celu określenia wpływu zastosowanych preparatów na organizmy cieląt w pełnej krwi oznaczono Ht, Hb, liczbę erytrocytów, liczbę leukocytów i MCV, MCH, MCHC oraz parametry równowagi kwasowo-zasadowej, natomiast w surowicy krwi poziom białka całkowitego i jego frakcji. Zastosowane dodatki u cieląt spowodowały złagodzenie objawów biegunki, częściową kompensację kwasicy oddechowej oraz zwiększenie przyrostów masy ciała. Również korzystnie wpłynęły na zawartość białka całkowitego i γ-globulin w surowicy krwi cieląt.
BADANIA NAD ZASTOSOWANIEM ETANOLOWEGO EKSTRAKTU PROPOLISU U CIELĄT Z OBJAWAMI BIEGUNKI
Autor
Bożena Chudoba-Drozdowska, Robert Kupczyński, Adam Roman
Strony
85–95
Słowa kluczowe
cielęta, etanolowy ekstrakt propolisu (EEP), biegunka, E. coli, parametry hematologiczne i biochemiczne krwi
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Przeprowadzone badania miały na celu wykazanie wpływu etanolowego ekstraktu propolisu (EEP) podawanego cielętom z objawami biegunki. Badania wykonano na 40 cielętach rasy hf w wieku od 7 dnia życia, które podzielono na 5 grup. Przez okres 1 lub 2 tygodni cielętom podawano wraz z mlekiem zróżnicowane dawki EEP (2 lub 4 ml). Ocenę wpływu zastosowanego preparatu u cieląt oparto na obserwacjach klinicznych, badaniach bakteriologicznych kału, oznaczeniu parametrów hematologicznych krwi oraz białka całkowitego i jego frakcji. Badania wykazały, że zastosowany u cieląt z biegunką dodatek EEP do paszy spowodował poprawę ich zdrowotności, nastąpiło złagodzenie i zahamowanie objawów biegunki oraz znaczna redukcja ogólnej liczby drobnoustrojów w kale od 42,93 do 77,46% (w tym E. coli od 27,69 do 77,83%) w zależności od ilości i długości okresu podawania preparatu. Odnotowano także korzystny wpływ propolisu na parametry hematologiczne krwi oraz poziom białka całkowitego i γ-globulin w surowicy krwi. U cieląt otrzymujących EEP stwierdzono wyższe przyrosty dobowe masy ciała w porównaniu z grupą kontrolną.