Celem analiz przedstawionych w artykule było określenie warunków ustalania krzywej przepustowości progu starej konstrukcji jazu młyńskiego w odniesieniu do wodowskazu zlokalizowanego powyżej mostu. Badany obiekt Siekierka położony jest na rzece Zwoleńka. Znajduje się on w przekroju zamykającym cząstkową zlewnię badawczą. Zakres rozpoznania obejmował odcinek rzeki niezbędny do oszacowania wpływu na wydatek progu obszaru napływowego wody górnej oraz wyprowadzenia strumienia z jazu. W jego zakres wszedł obszar przepływu na górnym stanowisku obiektu, konstrukcja progu piętrzącego oraz przyległa do jazu część stanowiska dolnego. Podniesiony ponad dnem próg jazowy kształtuje warunki przepływu w stanowisku górnym i na długości przeprawy mostowej. Koryto rzeki pod mostem jest zabezpieczone przed rozmyciem, a jego światło nie przekracza 10 m. Dla tego typu mostów dopuszcza się spiętrzenie wody górnej i wystąpienie na odcinku przeprawy ruchu rwącego. Występujące poniżej jazu wysokie stany wody dolnej wskazują, że przepustowość obiektu w dużej mierze zależy od warunków hydraulicznych odpływu od jazu. W pracy zaprezentowano wyniki studiów dotyczących określenia wpływu obszaru wody dolnej oraz konstrukcji progu na przepustowość obiektu.

W pracy przedstawiono wpływ zbiorników Suchedniów (V_NPP = 226 tys. m³) i Rejów (V_NPP = 1165 tzs. m³), zlokalizowanych w zlewni rzeki Kamionka powyżej miejscowości Skarżysko-Kamienna, na redukcję fali wezbrania o maksymalnym natężeniu przepływu równym 50,40 m³ · s^–1. Analizowany hydrogram dopływu uzyskano na podstawie pomiarów i obserwacji przeprowadzonych przez obsługę zbiornika Suchedniów w dniach 26.08–06.09 2010 r. Z przeprowadzonych wielowariantowych analiz wynika, że zbiornik w Suchedniowie nie ma większego wpływu na transformację fali wezbrania przy obecnym sposobie użytkowania. W przypadku zbiornika Rejów przy obecnym poziomie normalnego piętrzenia możliwe jest obniżenie kulminacji wezbrania o 11,40 m³ · s^–1. Dalsze zwiększenie efektywności działania zbiornika, a tym samym bezpieczne przeprowadzenie wód analizowanego wezbrania istniejącym korytem przez teren miasta Skarżysko-Kamienna, wymaga zwiększenia pojemności powodziowej obiektu.

W pracy podjęto próbę oceny wpływu składowania w pobliżu lokalnych cieków mas ziemnych powstałych podczas budowy trasy ekspresowej S7 na zamulenie zbiornika wodnego w Suchedniowie. Na podstawie bezpośrednich pomiarów terenowych stwierdzono, że ilość materiału odłożonego w zbiorniku w latach 2009–2011 wyniosła około 7,8 tys. m³. W normalnych warunkach eksploatacji średniorocznie w zbiorniku zatrzymywanych jest ok. 2,44 tys. m³. Dodatkowa ilość materiału trafiającego do zbiornika znacznie zwiększa tempo jego zamulania. Ponadto nastąpiła również częściowa utrata funkcji rekreacyjnej, jaką pełnił zbiornik. Drobny materiał ilasty sedymentowany w dużych ilościach w czaszy zbiornika, w części przeznaczonej na użytek Ośrodka Sportu i Rekreacji (przystań, plaża), uniemożliwił otwarcie kąpieliska w sezonie 2010 oraz utrudnił korzystanie ze sprzętu pływającego.

W ramach wykonywania czynności kontrolnych pracownicy regionalnych zarządów gospodarki wodnej napotykają często problemy związane z prawidłową oceną gospodarowania wodą zgodnie z wydanymi decyzjami administracyjnymi. Problemy te dotyczą m.in. zachowania przepływu nienaruszalnego w sytuacji, gdy sposób jego realizacji nie jest określony. W artykule przedstawiono prawne oraz praktyczne aspekty realizacji przepływu nienaruszalnego oraz problemy wynikające z nieprecyzyjnych zapisów w pozwoleniach wodnoprawnych dotyczących tego przepływu.

Obliczenia dotyczące rzecznych węzłów rozwidleniowych i połączeniowych są zadaniem skomplikowanym, zawsze bowiem muszą tu być spełnione równania bilansowe przepływu wody i natężenia strumienia rumowiska przy zmieniających się wielkościach hydraulicznych i rumowiskowych. W niniejszej pracy podjęto próbę znalezienia metody uniwersalnej, która mogłaby być stosowana do wszelkich typów węzłów. W pierwszej fazie obliczano rozwidlenia rzeczne. Po rozdziale wód do odnóg za rozwidleniem wyznaczano parametry rumowiskowe, zmieniające się w procesie sortowania, który umożliwiał spełnienie podstawowego warunku, jakim jest bilans natężenia strumienia rumowiska w węźle. W drugiej fazie ustalone parametry wprowadzano do programów obliczeniowych węzłów połączeniowych. Wyniki obliczeń przedstawiono w postaci krzywych natężenia strumienia w funkcji przepływu oraz przebiegu zmian średnic zastępczych, obrazujących nowy skład rumowiska w odnogach za rozwidleniem lub w korycie za połączeniem wraz ze zmianą współczynnika szorstkości.