Celem pracy było porównanie pierwiastek rasy red angus i hereford na podstawie wieku pierwszego wycielenia, masy ciała oraz porównanie niektórych wskaźników płodności, mleczności i wybranych pomiarów zoometrycznych. Badania przeprowadzono w gospodarstwie zlokalizowanym w województwie zachodniopomorskim. Wiek pierwszego wycielenia (WPW) oraz zmienność masy ciała u obu ras kształtowały się na zbliżonym poziomie. Pierwiastki rasy hereford charakteryzowały się istotnie (P ≤ 0,01) wyższą szacowaną mlecznością (2054,9 kg) w porównaniu z pierwiastkami rasy angus (1992,8 kg) oraz istotnie (P ≤ 0,01) wyższymi wartościami parametrów zoometrycznych: wysokość w krzyżu (odpowiednio: 135,5 cm i 132,5 cm) i obwód klatki piersiowej (odpowiednio: 197,0 cm i 191,6 cm).

Celem pracy było określenie stężenia progesteronu i testosteronu w osoczu krwi pobranej w różnych terminach od ciężarnych norek różnych odmian barwnych. Krew pobrano od czternastu ciężarnych samic norek: siedmiu samic odmiany standardowej brązowej typu wild i siedmiu samic odmiany czarnej, tzw. short NAP. Krew pobierano siedmiokrotnie – pierwszy raz przed rozpoczęciem kryć, a ostatni raz na około trzy tygodnie przed porodem. Stężenia hormonów oznaczono metodą immunofluorescencyjną przy użyciu zestawów firmy Delfia^® Perkin-Elmer Wallac Oy, Turku (Finland) z wykorzystaniem zjawiska fluorescencji pierwiastków. Stężenie progesteronu i testosteronu we krwi pobranej od samic w różnych terminach różniło się statystycznie istotnie. Wykazano statystycznie istotne różnice w stężeniu progesteronu i testosteronu w osoczu krwi ciężarnych norek w zależności od odmiany barwnej. Stężenie obydwu badanych hormonów w osoczu ciężarnych norek było ze sobą dodatnio skorelowane.

Celem pracy była analiza wpływu długości ciąży i krotności kryć na wybrane parametry rozrodu w obrębie kilku odmian barwnych. Materiałem do badań były wyniki rozrodu 1285 samic norki amerykańskiej trzech odmian barwnych: szafir, silverblue oraz standard brązowy. Największą plennością, liczbą urodzonych żywych i odchowanych norek w miocie charakteryzowały się samice odmiany silverblue. W obrębie wszystkich analizowanych przedziałów długości ciąż dla poszczególnych odmian barwnych, ciąże o długości od 45 do 55 dni stanowiły najwyższy procent (78,1% dla odmiany szafir, 75,78% dla odmiany silverblue oraz 64,75% dla odmiany brąz), natomiast najniższy procent (3,17% dla odmiany szafir, 6,88% dla odmiany silverblue oraz 3,25% dla odmiany brąz) stanowiły ciąże trwające do 44 dni. Z przeprowadzonych badan wynika, że wraz ze wzrostem długości ciąży, zmniejsza się wielkość miotu, co jest zgodne z doniesieniami innych autorów prowadzących podobne badania dotyczące tej grupy zwierząt. Wraz ze wzrostem liczby kryć, zauważono wzrost średniej liczby urodzonych szczeniąt w miocie w obrębie wszystkich analizowanych odmian barwnych norek.

Doświadczeniem objęto dwie grupy tuczników mieszańców ras puł x wbp (grupa I – 20 zwierząt) i pbz x wbp (grupa II – 20 zwierząt). Tucz świń prowadzono od średniej masy ciała 30,5 kg do ok. 105 kg, przez 99 dni z podziałem na dwa okresy tuczu trwające kolejno 53 i 46 dni. Zwierzęta obu grup otrzymywały takie same mieszanki sporządzone na bazie pszenicy i jęczmienia (pierwszy okres tuczu – 12.99 MJ EM, 170 g b.og., 9,60 g lys.) i samego jęczmienia (drugi okres tuczu – 12,49 MJ EM, 150 g b.og., 8,37 g lys.) oraz koncentratu białkowego. Wykazano, że mieszańce ras pbz x wbp uzyskały lepsze przyrosty dobowe przy niższym zużyciu paszy na jednostkę przyrostu, większą mięsność i powierzchnię „oka” polędwicy (P ≤ 0,05) przy mniejszym otłuszczeniu w porównaniu ze świniami puł x wbp. Jednakże wyższą jakością mięsa cechowały się mieszańce wolniej rosnące, mięśnie tych zwierząt zawierały więcej składników odżywczych, w tym białka i tłuszczu śródmięśniowego o istotnie (P ≤ 0,05) wyższej zawartości niezwykle cennego kwasu α-linolenowego (C18:3). Ponadto mięśnie longissimus i adductor zwierząt grupy I miały lepszą wodochłonność i lepiej utrzymywały wodę własną, ale różnicę jako statystycznie istotną stwierdzono tylko w mięśniu longissimus.

W okresie IV–VII 2009 roku przeprowadzono po siedem obserwacji żubrów (od 6.00 do 18.00) w Miejskim Ogrodzie Zoologicznym „Wybrzeża” położonym w Gdańsku-Oliwie – 8 osobników oraz w Ogrodzie Fauny Polskiej w Leśnym Parku Kultury i Wypoczynku „Myślęcinek” w Bydgoszczy – 4 osobniki. Podczas 12-godzinnych obserwacji żubry w ogrodach zoologicznych przeznaczały na żerowanie 31% czasu, na stanie i ruch 47% czasu, a na leżenie 22% czasu (preferując leżenie na boku lewym), przy czym nie wykazano potwierdzonego statystycznie wpływu miejsca przebywania zwierząt (ogrodu). Wiek oraz płeć żubrów istotnie statystycznie wpływały na czas wykonywania przez nie podstawowych czynności. Najdłuższy czas stania i poruszania się stwierdzono u cieląt, natomiast najwięcej czasu na odpoczynek w pozycji leżącej przeznaczały samce. W obydwu ogrodach zoologicznych wzrost aktywność związany z pobieraniem paszy był ściśle związany z porą jej zadania, ponadto stwierdzono, że tuż po okresach aktywności związanej z pobieraniem paszy zwiększała się liczba żubrów odpoczywających w pozycji leżącej.

Celem podjętych badań było określenie wpływu kolejnej laktacji na profil kwasów tłuszczowych tłuszczu mleka 42 wysokowydajnych krów: 15 pierwiastek, 15 w drugiej laktacji i 12 w trzeciej laktacji. Oceniano ich wydajność mleczną i od 6. do 60. dnia laktacji co pięć dni pobierano próbki mleka (łącznie 462), a następnie ekstrahowano tłuszcz i metodą chromatografii gazowej określano profil 43 kwasów tłuszczowych. Krowy po trzecim wycieleniu charakteryzowały się najwyższą wydajnością i wyprodukowały w laktacji 305-dniowej średnio 13 160 kg mleka. Pierwiastki produkowały natomiast mleko o najkorzystniejszym profilu kwasów tłuszczowych. Zawierało ono więcej o 12–17% kwasów z grupy n-3 oraz o 2,89–5,46% mniej kwasów o negatywnym oddziaływaniu na zdrowie człowieka. Spośród funkcjonalnych kwasów tłuszczowych różnice na korzyść tłuszczu mleka pierwiastek dotyczyły głównie CLA (+9,5–9,8%), LNA (+12,7–18,7%) i DHA (+21–23%).

Badania przeprowadzono w latach 2006–2011 w gospodarstwie na terenie woj. kujawsko-pomorskiego, utrzymującym około 290 krów rasy polskiej holsztyńsko-fryzyjskiej odmiany czarno-białej, o średniej wydajności blisko 11 000 kg mleka. W opracowaniu statystycznym wykorzystano procedury GLM i FREQ z pakietu SAS. Stwierdzono tendencję do skracania długości życia i użytkowania krów wysoko wydajnych, przy czym niepokojąca wydaje się wyraźna tendencja do wzrostu wśród ogółu wybrakowanych udziału krów młodych, zwłaszcza w pierwszej laktacji. Wykazano znaczącą, bo 32% intensywność brakowania. Procent niewymuszonych, zależnych od decyzji hodowcy brakowań, które obejmują sprzedaż do dalszego chowu, niską wydajność i starość, zmniejszył się z około 6% w latach 2006–2007 do około 2% w kolejnych latach. Krowy wysoko wydajne brakowano głównie z powodu jałowości i chorób układu rozrodczego (35,9%), chorób układu ruchu (15,1%), wymienia (13,1%), metabolicznych i układu pokarmowego (12,9%).