Doświadczenie polowe przeprowadzono w latach 2008-2010 na rędzinie mieszanej. Celem badań było określenie wpływu poziomu chemicznej ochrony zasiewów na plonowanie dwóch ozimych odmian pszenicy orkisz (Schwabenkorn i Spelt I.N.Z.) w warunkach zróżnicowanego nawożenia mineralnego. Poziomy ochrony roślin obejmowały: A) obiekt kontrolny, B) Mustang 306 SE, Stabilan 750 SL, C) Mustang 306 SE, Attribut 70 WG, Stabilan 750 SL, D) Mustang 306 SE, Attribut 70 WG, Alert 375 SC, Stabilan 750 SL. Nawożenie mineralne przedstawiało się następująco (w kg czystego składnika na hektar): niższy poziom N – 60, P – 26,2, K – 83 oraz wyższy poziom N – 80, P – 34,9, K – 99,6. Istotnie większe plony ziarna wydała odmiana Spelt I.N.Z. w porównaniu z odmianą Schwabenkorn. Zastosowanie zwiększonych dawek nawozów mineralnych istotnie zwiększyło liczbę kłosów na 1 m² i plon ziarna, nie miało natomiast wpływu na liczbę i masę ziaren z kłosa oraz MTZ. Jedynie odmiana Schwabenkorn na każdym obiekcie chronionym chemicznie dawała plony ziarna istotnie większe niż w wariancie kontrolnym bez ochrony.

Badania wykonano w latach 2006-2010 w południowo-wschodniej Polsce w Krzeczowicach koło Przeworska (49°59’ N; 22°27’ E). W doświadczeniu wykorzystano zaprawy insektycydowe zawierające imidachlopryd (Gaucho 600 FS i Couraze 350 FS) oraz metiokarb (Mesurol 500 FS). W latach badań procent roślin uszkodzonych przez larwy ploniarki zbożówki na poletkach kontrolnych wynosił od 13,5 do 38,2%. Wszystkie zastosowane insektycydy wykazały wysoką przydatność w ograniczaniu szkodliwości tego gatunku. Zastosowanie preparatów zawierających imidachlopryd pozwoliło obniżyć liczbę roślin uszkodzonych przez larwy o 69,6-98,1%; natomiast użycie insektycydu zawierającego metiokarb – o 65,1-96,2%. Zabiegi przedsiewnego zaprawiania ziarna kukurydzy badanymi insektycydami pozwoliły również uzyskać wyższy plon ziarna. Po zastosowaniu imidachloprydu uzyskano zwyżkę plonu ziarna na poziomie od 3,1 do 17,3%, natomiast po użyciu metiokarbu – od 1,5 do 10,4%.

Eksperyment polowy z uprawą pszenżyta ozimego odmiany Grenado realizowano w latach 2007-2009 w Ośrodku Dydaktyczno-Doświadczalnym w Tomaszkowie, należącym do Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, na glebie brunatnej właściwej, średniej, klasy IVb. Celem badań było określenie wpływu różnych sposobów pielęgnacji roślin i poziomu nawożenia azotem na skuteczność odchwaszczania pszenżyta ozimego i plonowanie roślin. Doświadczenie realizowano metodą podbloków losowanych, w 4 powtórzeniach, z dwoma czynnikami. Pierwszym czynnikiem był sposób pielęgnacji roślin: bez pielęgnacji, bronowanie 1×, ochrona herbicydem Mustang 306 SE. Drugim czynnikiem był poziom nawożenia azotem: 0, 40, 80, 120, 160 kg N·ha^-1. We wszystkich latach pszenżyto chronione herbicydem plonowało istotnie wyżej – średnio 5,73 t·ha^-1 – w porównaniu z pielęgnacją mechaniczną (średnio 5,11 t·ha^-1) oraz bez pielęgnacji (średnio 4,81 t·ha^-1). Nawożenie azotem istotnie zwiększało plony pszenżyta do poziomu 120 kg N·ha^-1 (średnio 5,86 t·ha^-1).

Doświadczenie przeprowadzono w latach 2005-2007 w Stacji Dydaktyczno-Badawczej Krasne koło Rzeszowa na glebie brunatnej wytworzonej z lessu, kompleksu pszennego dobrego. Celem badań było określenie wpływu czterech gęstości siewu na liczbę, powietrznie suchą masę i skład gatunkowy chwastów oraz plon ziarna pszenicy ozimej w warunkach dwóch poziomów agrotechniki. Intensyfikacja poziomu agrotechniki pszenicy ograniczała istotnie zarówno liczebność chwastów –średnio o 39,2 szt.· m^-2 (49,4%) oraz ich powietrznie suchą masę (o 46,4%). Nie potwierdzono statystycznie wpływu liczby wysianych ziaren pszenicy na liczbę chwastów, jednak sucha masa chwastów z poletek o największej gęstości siewu była mniejsza (o 50,5%) niż z poletek, na których gęstość siewu wyniosła 250 ziaren·m^-2. Uprawa pszenicy przy intensywnej agrotechnice powodowała zwiększenie plonu ziarna w latach badań w zakresie od 0,49 do 0,82 t·ha^-1. Wysiew 450 i 550 ziaren·m^-2 zapewniał największe plony ziarna, odpowiednio 6,51 i 6,79 t·ha^-1; różnica w poziomie plonowania między tymi gęstościami wynosiła 4,1% i była statystycznie nieistotna. Najmniejszy plon ziarna pszenicy 4,84 t·ha^-1 uzyskano w warunkach najniższej gęstości siewu.

W kulturach hydroponicznych badano wpływ odczynu pożywki na kiełkowanie i początkowe fazy rozwoju siewek czterech gatunków roślin: Festuca pratensis Huds. i Dactylis glomerata L., Trifolium repens L. i Medicago sativa ssp. falcata × ssp. sativa L.). Zastosowano pożywki Hoaglanda o pH: 6,5; 6,0; 5,5; 5,0; 4,5; 4,0. W badaniach określono energię i zdolność kiełkowania nasion, długość części zielonej oraz świeżą i suchą masę siewek po miesiącu wegetacji. Uzyskane wyniki poddano analizie statystycznej, wykonując jednokierunkową analizę wariancji oraz budując równania regresji. Stwierdzono negatywny wpływ zakwaszenia pożywki na badane cechy siewek, przy czym w przypadku kiełkowalności dotyczyło to głównie pH = 4,0. Obniżanie pH najsilniej wpływało na suchą masę siewek, szczególnie w przypadku Trifolium repens i Medicago sativa.

Badania przeprowadzono w latach 2003/2004-2004/2005 w gospodarstwie rolnym w okolicach Śremu. Doświadczenie polowe założono w układzie losowanych bloków w czterech powtórzeniach dla każdej kombinacji. Badanym czynnikiem były zróżnicowane dawki fosforu i potasu, przy stałym poziomie nawożenia azotem w ilości 180 kg N·ha^-1. Uzyskane plony nasion rzepaku były wysokie i istotnie różniły się tylko w porównaniu z obiektem kontrolnym. Rzepak uprawiany w stanowisku o bardzo wysokiej zasobności w fosfor i średniej w potas nie reagował na bieżące nawożenie tymi pierwiastkami. Wysokie plony rzepaku uwarunkowane były także korzystnym przebiegiem warunków meteorologicznych w fazach krytycznych pobierania składników. Analiza korelacji pomiędzy plonem nasion a zawartością składników w liściach rzepaku, określona w fazie rozety liściowej, wykazała, że głównym składnikiem decydującym o plonie roślin była zawartość azotu. Ocena stanu odżywienia roślin w fazie krytycznej przeprowadzona za pomocą programu do interpretacji danych materiału roślinnego dowiodła, że pierwiastkami limitującymi plony nasion rzepaku niezależnie od lat badań były wapń, fosfor i potas. Pomimo bardzo wysokiej zasobności gleby w fosfor i średniej w potas rośliny były niewystarczająco odżywione potasem, a zawartość fosforu w roślinie oscylowała na granicy stanu dolnego dobrego zaopatrzenia. Największą zawartością tłuszczu charakteryzowały się nasiona zebrane z obiektu kontrolnego (46,7%-49,63%).

Badania realizowano na podstawie dwóch doświadczeń trawnikowych, które założono w układzie split-blok split-plot w czterech powtórzeniach. Jednostką doświadczalną było poletko o powierzchni 1 m². Dla potrzeb badawczych zaprojektowano mieszanki trawnikowe. Kryterium podziału mieszanek stanowił udział kostrzewy czerwonej w siewie. W siewie czystym badano cztery odmiany kostrzewy czerwonej: Adio, Libano, Corail, Simone. W doświadczeniach – zarówno jednogatunkowym, jak i mieszankowym – badano następujące czynniki: rodzaj podłoża z dodatkiem hydrożelu (H) i bez dodatku hydrożelu (BH), lata badań (2003-2004). W doświadczeniach stosowano umiarkowanie intensywną pielęgnację. Pod koniec każdego okresu wegetacji ze wszystkich badanych poletek z miejsc wybranych w sposób losowy pobierano próbki darni wraz z systemem korzeniowym. Hydrożel powodował zwiększenie biomasy korzeniowej zarówno w murawach jednogatunkowych badanych odmian kostrzewy czerwonej, jak i w mieszankach. Spośród odmian kostrzewy czerwonej największą biomasę korzeniową wytwarzała polska odmiana Adio, a z mieszanek tylko te, które zawierały w swoim składzie 60 i 80% kostrzewy czerwonej. Działanie hydrożelu na wytworzenie biomasy korzeniowej muraw trawnikowych było szczególnie wyraźne, gdy w okresie letnim 2004 r. występowały posuchy. Może to świadczyć o jego korzystnym oddziaływaniu szczególnie w sytuacji niedoboru wody w glebie.

W latach 2008-2010 przeprowadzono ścisłe doświadczenie polowe, którego celem było określenie reakcji roślin pszenicy jarej na zróżnicowaną ilość wysiewu ziaren: 350, 450, 550, 650, 750 szt·m^-2. Doświadczenie założono na glebie klasy bonitacyjnej IIIa. Zgodnie z oczekiwaniami wraz ze wzrostem gęstości siewu nasion zwiększyła się obsada roślin i kłosów na jednostce powierzchni. Stwierdzono również, że stosowane ilości wysiewu nasion istotnie zmodyfikowały liczbę ziaren w kłosie oraz MTN. Przy ilości wysiewu 650 nasion na m² plon ziarna wyniósł 7,26 t·ha^-1 i był istotnie większy w porównaniu z plonem z poletek, na których wysiano: 350, 450 i 750 nasion na m². Wyrównanie i celność ziarna wyniosły 88,14%.

Na podstawie wyników analizy 941 próbek ziarna jęczmienia, pszenicy i pszenżyta zbieranego w latach 2006-2010, przeprowadzonej w laboratorium surowców paszowych San-Vit S.J. w Janowcu Wlkp., oceniono zmienność zawartości białka ogólnego, włókna surowego, fosforu, wapnia i chlorków w surowcu do produkcji mieszanek paszowych. Określono także zależności pomiędzy zawartością składników w ziarnie zbóż oraz pomiędzy zawartością białka i jej zmiennością a sumami opadów w okresie wiosenno-letniej wegetacji. Stwierdzono, że najbardziej stabilnym elementem jakości ziarna była zawartość białka. Jego koncentracja w ziarnie pszenżyta była tym większa, im mniej zawierało ono wapnia, natomiast w ziarnie pszenicy wzrastała wraz ze wzrostem zawartości fosforu. Mimo krótkiego okresu badań stwierdzono tendencję zwiększania się zawartości białka w ziarnie przy mniejszej ilości opadów w kwietniu i maju oraz większej w czerwcu i lipcu.

Badania przeprowadzono w uprawie pszenicy jarej w latach 2006-2007 i pszenżyta jarego w latach 2008-2009 w Boguchwale. Celem badań była ocena podatności różnych odmian pszenżyta jarego i pszenicy jarej na uszkodzenia powodowane przez wiosenne pokolenie niezmiarki paskowanej. Doświadczenie założono metodą losowanych bloków w czterech powtórzeniach. Analizami objęto 9 odmian pszenżyta jarego oraz 16 odmian pszenicy jarej. Procent roślin uszkodzonych przez larwy niezmiarki paskowanej obliczano poddając analizie po 100 kolejnych źdźbeł na poletku. Analizy wykonano w czasie, gdy rośliny znajdowały się w fazie pełnej dojrzałości mlecznej ziarniaków. Uszkodzenie roślin klasyfikowano według skali trzystopniowej. Pszenica jara była uszkadzana w latach badań w stopniu wysokim, tj. średnio 41,6% roślin, natomiast pszenżyto jare w stopniu niskim – średnio 8,9%. Poszczególne odmiany pszenżyta jarego i pszenicy jarej były w różnych stopniach uszkadzane przez larwy niezmiarki paskowanej. Najmniej podatne na uszkodzenia były odmiany pszenicy jarej: Hewilla, Griva, Żura i Koksa, a pszenżyta jarego odmiany: Mieszko, Milkaro i Milewo.

W latach 2008-2010 przebadano, pod względem poprawności aplikacji środków ochrony roślin (ś.o.r.) i bezpieczeństwa żywności, 64 próbki materiału roślinnego, pochodzącego z gospodarstw rolnych północno-wschodniej Polski. Stwierdzono, że 28% chemicznych zabiegów ochronnych wykonano niezgodnie z zaleceniami producentów ś.o.r. Średnie zużycie preparatów, liczone w kg substancji aktywnej na ha, wahało się w granicach 0,12-2,57. Koszty przeprowadzonych zabiegów oszacowane na podstawie aktualnych cen ś.o.r. mieściły się w przedziale 67-574 zł·ha^-1. Uprawa rzepaku ozimego charakteryzowała się najwyższym poziomem wykorzystania ś.o.r. i najwyższą ceną zabiegów ochronnych. W przebadanych próbkach nie stwierdzono zagrożenia pozostałościami ś.o.r. dla zdrowia ludzi i zwierząt.

Przedmiotem badań były rośliny dwóch odmian bobiku: tradycyjnej Neptun i samokończącej Granit, zebrane w latach 2008-2010 z pola doświadczalnego Stacji Badawczej w Mochełku, należącej do Wydziału Rolnictwa i Biotechnologii UTP. Analizę cech morfologicznych wykonano w dwóch fazach dojrzałości nasion – fizjologicznej i technicznej. Cechy wytrzymałościowe łodyg – wskaźnik wytrzymałości przekroju łodygi na zginanie Wy i maksymalne obciążenie zginające σokreślono na maszynie wytrzymałościowej INSTRON 8874 (High Wycombe) na 80 mm fragmentach łodyg pobranych z międzywęźla tuż pod pierwszymi strąkami. Odmiany bobiku, pomimo braku różnic w stopniu wylegania, różniły się istotnie pod względem 5 spośród 7 badanych cech morfologicznych. W dojrzałości fizjologicznej nasion średnia odporność przekroju łodygi na zginanie Wy była istotnie wyższa niż w dojrzałości pełnej. Z kolei średnie maksymalne naprężenie zginające σ(odporności łodygi na zginanie) nie było istotnie różnicowane ani przez stopień dojrzałości nasion, ani odmianę bobiku. Wzrostowi całkowitej długości łodyg oraz wysokości osadzenia 1. strąka i długości pędu owocującego, a także grubości łodygi i jej wewnętrznej średnicy towarzyszyło zwiększanie wskaźnika odporności przekroju łodygi na zginanie i zmniejszanie odporności łodygi na zginanie.

W doświadczeniu badano parametry kiełkowania i początkowego wzrostu rzepaku ozimego podlewanego wodnymi wyciągami z resztek pożniwnych, samosiewów rzepaku ozimego oraz wodnymi wyciągami z gleby po jego zbiorze. Czynnikami doświadczenia były rodzaje wodnych wyciągów z: a) łodyg; b) łuszczyn i c) z młodych roślin rzepaku ozimego oraz ich stężenia: 0,25; 0,5 i 1%. Kontrolę (0%) stanowiła woda destylowana. Dodatkowo w drugiej serii badano wyciągi z gleby z pól o różnym udziale rzepaku ozimego w zmianowaniu: 0, 33, 66 i 100%. Nasiona podlewane wyciągiem z młodych roślin rzepaku wykazywały istotnie mniejszą energię i zdolność kiełkowania, a siewki miały istotnie mniejszą wysokość i krótsze korzenie zarodkowe w porównaniu z podlewanymi wyciągami z łuszczyn i łodyg rzepaku ozimego. Niezależnie od rodzaju wyciągu istotnie słabsze wyniki kiełkowania nasion i początkowego wzrostu siewek rzepaku ozimego odnotowywano wraz ze wzrostem stężenia wyciągów z rzepaku ozimego. Wyciągi z gleby po 3-letniej monokulturze rzepaku ozimego istotnie zmniejszały energię kiełkowania i długość korzeni. Stwierdzono także tendencje do obniżenia zdolności kiełkowania i wysokości siewek w porównaniu z roślinami podlewanymi wodą destylowaną lub wyciągiem z gleby, na której rzepak nie był uprawiany w ostatnich trzech latach.

Celem pracy było określenie wpływu mączek mięsno-kostnych stosowanych samodzielnie bądź z efektywnymi mikroorganizmami – w porównaniu z nawożeniem obornikiem, nawozami mineralnymi lub brakiem nawożenia – na zawartość i skład białka prostego ziarna pszenicy jarej odmian Nawra i Tybalt. Badania prowadzono w pięcioletnim zmianowaniu roślin w latach 2005-2009 w Zakładzie Produkcyjno-Doświadczalnym w Bałcynach koło Ostródy. Stwierdzono, że zastosowane nawożenie zarówno NPK, obornikiem, jak i mączką mięsno-kostną w dawkach od 1,0 do 2,5 t·ha^-1 wpłynęło na istotny wzrost zawartości białka w ziarnie pszenicy jarej odmiany Tybalt uprawianej w 2009 r. Pod wpływem zastosowanej mączki mięsno-kostnej zwiększała się przeważnie zawartość gliadyn i glutenin w ziarnie pszenicy jarej obu odmian. Najbardziej korzystnie na skład białka (duży procentowy udział białek konstytucyjnych i zapasowych w stosunku do ogólnej zawartości białka) oddziaływało nawożenie mączką w dawce 1,5 t·ha^-1.

W doświadczeniu polowym założonym w latach 2005-2009 w Zakładzie Produkcyjno-Doświadczalnym w Bałcynach koło Ostródy badano wpływ mączki mięsno-kostnej stosowanej samodzielnie lub z udziałem efektywnych mikroorganizmów oraz NPK, obornika i braku nawożenia na ilość i skład frakcyjny białka nasion bobiku odmiany Titus i ziarna pszenicy ozimej odmiany Oliwin. Badania prowadzono w pięcioletnim zmianowaniu. Stwierdzono, że zawartość białka w nasionach bobiku zwiększyła się jedynie w warunkach nawożenia mineralnego (P i K), natomiast w pszenicy ozimej również po zastosowaniu obornika i mączki mięsno-kostnej, szczególnie w dawce 2.5 t·ha^-1 z dodatkiem efektywnych mikroorganizmów. Pod wpływem nawożenia mączką mięsno-kostną w białku ziarna pszenicy zwiększał się udział frakcji białek albumin i globulin. Stosowanie mączek mięsno-kostnych bez dodatku efektywnych mikroorganizmów lub z ich dodatkiem w nawożeniu bobiku jest niecelowe ze względu na brak efektywnego oddziaływania na zawartość i skład białka w porównaniu z nawożeniem mineralnym i organicznym.

W pracy przedstawiono wyniki doświadczenia polowego przeprowadzonego w latach 2007-2009 w Stacji Dydaktyczno-Badawczej Uniwersytetu Rzeszowskiego w Krasnem koło Rzeszowa. Oceniano wartość gospodarczą 6 krótkosłomych rodów hodowlanych owsa w porównaniu z odmianą wzorcową Krezus. Wykazano, że z spośród badanych form owsa odmiana Krezus charakteryzowała się najlepszą przydatnością do uprawy w rejonie Podkarpacia. Wydała najwyższy plon ziarna, wytworzyła największą liczbę wiech na 1 m² przed zbiorem oraz liczbę kłosków i masę ziarna z wiechy. Badane rody krótkosłome plonowały średnio o 1 tonę z hektara niżej niż odmiana Krezus. Najwięcej tłuszczu surowego zawierało ziarno rodu STH 75, a białka ogólnego – ziarno rodu STH 5417.