Badano aktywność kwasotwórczą oraz stan fizjologiczny szczepu Y. lipolytica Wratislavia 1.31 podczas półciągłej biosyntezy kwasu cytrynowego z glicerolu odpadowego. Proces rozpoczęto jako hodowlę fed-batch, a następnie przeprowadzono 8 cykli hodowlanych, różniących się objętością wymienianego podłoża. W pierwszych czterech cyklach wymieniano około 30% (0,4 dm³), w kolejnych 40% (0,5 dm³) objętości roboczej bioreaktora. Wymiana 0,4 dm³ podłoża umożliwiała otrzymanie do 175 g·dm^-3 kwasu cytrynowego z wydajnością 0,66 g·g^-1. Zwiększenie wymienianej objętości podłoża wpłynęło na obniżenie stężenia kwasu cytrynowego do 120 g·dm^-3; wzrost stężenia biomasy, erytrytolu oraz wzrost udziału w populacji komórek o objętości powyżej 60 µm³. Ocena stanu fizjologicznego drożdży podczas długoterminowego procesu wykazała ich dobrążywotność oraz wysoką stabilność genetyczną i fenotypową.

W pracy sprawdzano wpływ warunków atmosferycznych na trwałość granulek alginianowych zawierających unieruchomione komórki drożdży Yarrowia lipolytica podczas ich przetrzymywania w terenie przez pięć jesienno-zimowych miesięcy. W warunkach laboratoryjnych badano wpływ dodatku drożdży Y. lipolytica na kiełkowanie owsa i mikroflorę autochtoniczną gleby. Po okresie zimowego przechowywania granulki zawierały żywe drożdże Y. lipolytica. Obecność granulek pozytywnie wpłynęła na autochtoniczną mikroflorę, powodując wzrost liczby mikroorganizmów. W testach laboratoryjnych dodatek preparatu drożdży (zawiesina lub granulki) spowodował wzrost liczby mikroorganizmów gleby i poprawił kiełkowanie owsa. Otrzymane wyniki zdecydowanie zachęcają do kontynuacji badań nad produkcją biopreparatów drożdży Y. lipolytica przeznaczonych do bezpośredniego wprowadzania do gleby.

Przeprowadzono badania nad procesem jednoczesnej hydrolizy i fermentacji (SSF), w którym do hydrolizy skrobi zastosowano preparat Stargen 001. Proces był prowadzony w gorzelni rolniczej w skali przemysłowej. Do przygotowania zacierów wykorzystano frakcję ciekłą wywaru, którą zawracano wraz z kondensatami pary. Na podstawie przeprowadzonych badań wykazano, że stosując 25% zacier, uzyskano końcowe stężenie etanolu na poziomie 8–10% w/v. Poważnym problemem było zakażenie zacierów kukurydzianych bakteriami mlekowymi. Stężenie kwasu mlekowego w odfermentowanym zacierze dochodziło do 3,8% w/v. Proces SFF połączony z recyrkulacją frakcji stałej wywarów umożliwił całkowitą redukcję zużycia wody technologicznej i w pełni bezściekową produkcję etanolu. Dzięki hydrolizie skrobi natywnej w trakcie fermentacji ograniczono znacznie zużycie energii na cele produkcyjne.