Celem badań przeprowadzonych w Katedrze Nawożenia Roślin Ogrodniczych, Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu było stwierdzenie wpływu wprowadzonych dawek kadmu i ołowiu (skażenia podłoża) na plon poszczególnych organów, wybranych odmian, aksamitki wzniesionej oraz czy rośliny te będą nadawały się do obsadzania gleb skażonych tymi metalami. Rośliny wykorzystane w doświadczeniu zostały posadzone w pojemnikach bezodpływowych w tunelu foliowym. Badane odmiany Tagetes erecta L. posadzono w sztucznie zanieczyszczone kadmem i ołowiem podłoże. Kadm i ołów wprowadzono w następujących dawkach: Cd – 0 (kontrola); 1; 5; 10 mg · dm^-3; ołów – 0 (kontrola); 100; 500; 1000 mg · dm^-3. Analizy statystyczne wykonane w niniejszej pracy dotyczyły analizy wariancji dla masy liści, masy łodyg, masy kwiatostanów, ilości kwiatostanów. Najwyższy średni plon ogólny poszczególnych odmian rosnących we wszystkich podłożach uzyskała odmiana ‘Titania’, następnie odmiana ‘Hawaii’, najmniejszy natomiast plon stwierdzono u odmiany ‘Mann im Mond’. Najmniej kadmu i ołowiu, bez względu na wielkość dawki, pozostało w podłożu, w którym uprawiana była odmiana ‘Hawaii’.

W Katedrze Nawożenia Roślin Ogrodniczych, Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu przeprowadzono pojemnikowe doświadczenie wegetacyjne (w tunelu foliowym), w którym w sztucznie zanieczyszczone kadmem i ołowiem podłoże posadzono trzy odmiany gatunku Tagetes erecta L.: ‘Mann im Mond’; ‘Hawaii’; ‘Titania’. Podłoże sztucznie zanieczyszczono wzrastającymi dawkami metali: Cd – 0 (kontrola); 1; 5; 10 mg · dm^-3; ołów – 0 (kontrola); 100; 500; 1000 mg · dm^-3. Celem przeprowadzonych badań było stwierdzenie, które organy aksamitki wzniesionej kumulują największe ilości kadmu i ołowiu, jakie ilości kadmu i ołowiu przechodzą z podłoża do organów badanych odmian oraz czy badane odmiany aksamitki wzniesionej będą nadawały się do zagospodarowywania gleb skażonych kadmem i ołowiem. Metale w poszczególnych organach roślinnych po mineralizacji na sucho oznaczono metodą absorpcji atomowej spektrofotometrem AAS-3 firmy Zeiss. U wszystkich badanych odmian największe zawartości kadmu stwierdzono w liściach, mniejsze w łodygach, natomiast najmniejsze w kwiatostanach. Największe zawartości ołowiu u wszystkich badanych odmian stwierdzono w łodygach, mniejsze w liściach, natomiast najmniejsze w kwiatostanach. Największe zawartości kadmu i ołowiu stwierdzono w organach odmiany ‘Hawaii’, zarówno w liściach, łodygach, jak i w kwiatostanach. Badane odmiany aksamitki wzniesionej mogą być wykorzystywane do zagospodarowania gleb skażonych metalami ciężkimi.

Doświadczenie polowe przeprowadzono w latach 2006–2008, na glebie płowej wytworzonej z gliny średniej pylastej. Rośliną doświadczalną była salsefia (Tragopogon porrifolius L.) odmiany ‘Mamut’. W schemacie doświadczenia uwzględniono trzy rośliny międzyplonowe: wykę siewną, facelię błękitną i owies; dwa sposoby uprawy roli: a) zespół uprawek przedsiewnych, siew roślin międzyplonowych (II dekada sierpnia), orka przedzimowa, wymieszanie zielonej masy z glebą, b) zespół uprawek przedsiewnych, siew roślin międzyplonowych (II dekada sierpnia), orka wiosenna, wymieszanie masy roślinnej z glebą; dwie metody uprawy roślin: na redlinach i na płask. Stwierdzono, że orka wiosenna wykonana w celu wymieszania biomasy międzyplonów z glebą oraz uprawa roślin na redlinach istotnie zwiększały plon korzeni ogółem salsefii. Wykazano również istotnie korzystny wpływ roślin międzyplonowych na plon korzeni, zawartość inuliny oraz jej produktywność z jednostki powierzchni, a także na zawartość suchej masy w korzeniu. Najkorzystniejszą kombinacją uprawową pod względem plonowania i wartości odżywczej roślin była uprawa salsefii na redlinach, po orce wiosennej i ściółkowaniu gleby facelią błękitną.

W 2-letnich doświadczeniach sezonowych (uprawa w torfie) porównywano wpływ chelatowej i mineralnej formy cynku na plon sałaty szklarniowej oraz zawartość w jej liściach cynku, miedzi, manganu i żelaza. Zastosowano dawki cynku: 10, 20, 30 i 60 mg·dm^-3 podłoża. Stosując obie formy cynku, uzyskano w badanym zakresie dawkowania cynku dobre, nieróżniące się plony sałaty. Zastosowanie cynku w formie mineralnej spowodowało 2-krotnie większą koncentrację cynku w liściach sałaty, spowodowało także większą koncentrację manganu oraz mniejszą miedzi i żelaza.

Rzodkiewkę ‘Opolanka’ uprawiano w latach 2006–2007 w pojemnikach o wymiarach 60 × 40 × 20 cm wypełnionych glebą gliniastą, umieszczonych na terenie otwartym pod cieniówką. Dwukrotne dokarmianie dolistne roślin wykonano przy użyciu następujących roztworów: 1 – kontrola (oprysk wodą), 2 – mocznik, 3 – mocznik + Mo, 4 – mocznik + Mo + BA, 5 – mocznik + Mo + BA + sacharoza, 6 – BA i 7 – sacharoza. Zastosowano następujące stężenia składników: mocznik 20 g·dm^-3, sacharoza 10 g·dm^-3, Mo 1 mg·dm^-3, BA 5 mg·dm^-3. Dokarmianie dolistne w istotny sposób wpłynęło na średnią masę liści roślin oraz zawartość cukrów rozpuszczalnych i kwasu askorbinowego w zgrubieniach rzodkiewki. Najwyższą masę liści stwierdzono u roślin dokarmianych dolistnie mieszaniną mocznika + Mo + BA + sacharozy, a najniższą w kontroli. Zgrubienia roślin kontrolnych oraz opryskiwanych samą BA zawierały istotnie więcej cukrów rozpuszczalnych niż zgrubienia z pozostałych obiektów doświadczenia. Opryskiwanie roślin roztworami zawierającymi samą sacharozę oraz samą BA (obiekty nr 6 i 7) powodowało istotne obniżenie zawartości kwasu askorbinowego w zgrubieniach rzodkiewki w porównaniu do pozostałych badanych kombinacji. Roztwory zastosowane do dokarmiania dolistnego nie wpłynęły na masę zgrubień ani na całkowitą masę rośliny (masę zgrubień + masa liści). Nie stwierdzono również istotnych zmian w zawartości suchej masy w liściach i zgrubieniach ani w zawartości związków fenolowych, fenylopropanoidów, flawonoli i antocyjanów w zgrubieniach rzodkiewki.