Rasa simentaler należy do ras o dwukierunkowym użytkowaniu mleczno-mięsnym z uwagi na swoje wysokie walory wzrostowe i dobre umięśnienie. Celem badań było określenie parametrów hematologicznych (RBC, WBC, Hb, Hct, PTL, MCH, MCHC, MCV), biochemicznych (mocznik, kreatynina, kwas moczowy, albumina, glukoza,ALAT, AspaT, cholesterol całkowity, HDL, LDL i TG) oraz elektrolitów (Na⁺, K⁺, Cl^–) we krwi krów będących w ciąży. Materiał do badań pobrano od krów rasy simentaler w wieku od 3 do 5 lat będących między 2. a 7. miesiącem ciąży. Badania przeprowadzono łącznie na 48 osobnikach. Wartości analizowanych parametrów hematologicznych u wszystkich badanych osobników mieściły się w granicach norm fizjologicznych. Zaobserwowano podwyższenie poziomu wskaźników czerwonokrwinkowych. Wskaźniki biochemiczne w większości przypadków różniły się od zakresów norm fizjologicznych. Jedynie uzyskane wartości stężenia kwasu moczowego i glukozy mieściły się w tych granicach. Także poziom elektrolitów u wszystkich badanych osobników nie odbiegał od norm referencyjnych.Wykazano statystycznie istotne różnice (p ≤ 0,05) w obrębie analizowanych wartości parametrów hematologicznych, biochemicznych i poziomu elektrolitów uzyskanych we krwi krów będących w różnym miesiącu ciąży.

Celem badań było ustalenie czy podawanie lochom prośnym i karmiącym preparatu drożdżowego B.T. (Biertreber) będzie poprzez siarę i mleko stymulowało wzrost i stan zdrowia prosiąt. Doświadczenie przeprowadzono na stawce 30 loch wieloródek mieszańców wbp x pbz podzielonych na dwie grupy po 15 w każdej. Zwierzęta z grupy I. otrzymywały od dnia pokrycia do odsadzenia prosiąt mieszanki kontrolne LP i LK bez żadnych dodatków. Grupie II. identycznie żywionej, podawano mieszankę LP z 5% dodatkiem a LK z 4% dodatkiem drożdży B.T.Wszystkie prosięta od 21. (odsadzenie) do 45. dnia życia żywiono taką samą mieszanką prestarter. Podawanie drożdży B.T. lochom prośnym i karmiącym przyniosło szereg korzyści produkcyjnych.Wgrupie doświadczalnej urodziło się i odchowano więcej prosiąt. Prosięta te wykazywały wyższe tempo wzrostu, były zdrowsze i stwierdzono u nich wyższy status immunologiczny.

Celem pracy było zaprojektowanie programu komputerowego, który wyliczałby współczynniki spokrewnieniawpopulacji lub subpopulacjiwnajkrótszymmożliwymczasie,wykorzystując bezpośredniowzór używanywmetodzie tabelarycznej, jednak bez tworzenia jakichkolwiek macierzy spokrewnień. Dane stanowiły rodowody 25 036 polskich buhajów czarno-białych urodzonych w latach 1960–2000.Wrodowodach występowały łącznie 63 264 zwierzęta. Z tego zbioru danych utworzono zbiór wejściowy do programu, zawierający 63 264 rodowody postaci „zwierzę– ojciec–matka”, uporządkowane chronologicznie. Liczba wszystkich możliwych par zwierząt wynosiła 2 001 135 216.Algorytm przetestowano na czterech różnych komputerach, z których trzy były maszynami wieloprocesorowymi.Wmetodzie użytej do obliczania współczynników inbredu i spokrewnienia wykorzystano rekursywne wywołania funkcji spokrewnienia. Metoda rekursywna nie tylko pozwoliła skrócić czas trwania obliczeń od 10,7 do 18 razy, ale też przygotować programy do paralelizacji oraz umożliwi późniejsze oszacowanie większej liczby różnorodnych statystyk.

Badania przeprowadzono na jajach kaczek Pekin ze stad P11 i P22. Ocenę jakości jaj wykonano w 48. tygodniu życia kaczek czyli w 22. tygodniu nieśności. Oceniono po 30 jaj z każdego rodu. Badania wykonano w ciągu 24 godzin po pozyskaniu jaj. Kaczki z rodu P22 znosiły jaja o większej masie (89,2 g), długości (65,7 mm) i szerokości (49,2 mm), w porównaniu z kaczkami ze stada P11 (odpowiednio: 87,6 g, 64,9 mm i 48,8 mm). Ponadto jaja kaczek P22 miały ciemniejszą (51,6% bieli) i cieńszą skorupę (0,400 mm), o większym elastycznym odkształceniu (22,5 μm). Procentowy udział białka w jajach kaczek P11 wynosił 57,7% i był istotnie większy niż u kaczek P22 (56,1%). Natomiast udział żółtka w jajach wynosił 32,6 i 34,6% i był istotnie większy w jajach kaczek z rodu P22 niż P11. Zanotowano większe wartości gęstości i odczynu białka rzadkiego i gęstego jaj kaczek P11, w porównaniu z jajami pobranymi do badań od ptaków P22.

Badania przeprowadzono na 104 dorosłych osobnikach rasy konik polski. Były to konie hodowli stajennej z terenuWielkopolski. Każdy osobnik został scharakteryzowany przez 22 pomiary. Na podstawie Analizy Składowych Głównych stwierdzono, że w obrębie rasy istnieje tendencja do różnicowania się pokroju osobników.Wyróżniono trzy typy koników polskich. Dzięki zastosowaniu Kanonicznej Analizy Dyskryminacyjnej wyłoniono 13 cech metrycznych spośród 22, które te typy różnicują. Największe znaczenie przy opisie typu ma długość uda oraz długość odcinka stopy, na którą składa się kościec stępu, śródstopia i paliczków. Dużą rolę przypisano też wysokości w kłębie, długości tułowia, szerokości piersi i obwodowi nadpęcia przedniego. Powyższe obserwacje dały podstawę do stwierdzenia, że zmiany eksterieru związane są z preferowaniem u koników cech wierzchowych.

Badaniami objęto 12 koni sportowych, od których trzykrotnie w sezonie pobrano krew w spoczynku i po wysiłku, określono także wartości tętna i liczbę oddechów. Obliczono wskaźniki reakcji na wysiłek dla każdego konia oraz wskaźniki sukcesu sportowego na podstawie wyników sportowych. Konie podzielono na dwie grupy o niższym wskaźniku sukcesu sportowego (grupa I) i o wyższym wskaźniku sukcesu sportowego (grupa II).Analizowano różnice pomiędzy grupami oraz pomiędzy wskaźnikami spoczynkowymi i wysiłkowymi. U koni z grupy II o lepszych wynikach sportowych zaobserwowano większą istotność różnic między spoczynkowymi i wysiłkowymi wskaźnikami krwi. Konie o lepszych wynikach sportowych charakteryzowały się istotnie niższym tętnem wysiłkowym i istotnie niższym wskaźnikiem reakcji na wysiłek.Wniniejszych badaniach lepsza tolerancja wysiłku koni grupy II ma odzwierciedlenie w lepszych wynikach sportowych.