Spośród odmian wpisanych do rejestru od 1994 roku stosunkowo największy sukces, wyrażający się co najmniej 10% udziałem w reprodukcji nasiennej w ciągu 3 lat od rejestracji, odniosły: ‘Start’ i ‘Olga’ w bobiku, ‘Komandor’ i ‘Merlin’ w grochu jadalnym, ‘Wiato’ w pastewnym, ‘Butan’ i ‘Boros’ w łubinie białym, ‘Sonet’, ‘Baron’ i ‘Cezar’ w wąskolistnym oraz ‘Mister’ w żółtym, a także ‘Hanka’ w wyce jarej i ‘Wista’ w ozimej. Jednocześnie wiele odmian nigdy w czasie swojej rejestracji nie przekroczyło nawet kilkuprocentowego progu repartycji na plantacjach nasiennych. Najbardziej dostępne na rynku w latach 2003-2005 były nasiona siewne odmian, które zostały zarejestrowane co najmniej kilka, a nawet kilkadziesiąt lat wcześniej, przy czym żadna z najbardziej popularnych nie należała do najwyżej plonujących w swoim gatunku. Konieczność finansowania nowych odmian w znacznej mierze ze środków własnych powinna zmusić hodowców i firmy nasienne do szybkiego wchodzenia ze swoim materiałem siewnym na rynek, zwłaszcza w okresie powszechnej dostępności odmian także ze wspólnotowego katalogu.

Scharakteryzowano możliwości wykorzystania gorczycy białej, czarnej i sarepskiej, wynikające zwłaszcza z obecności glukozynolanów i zawartości kwasu erukowego. Opisano prozdrowotne i antyodżywcze właściwości glukozynolanów. Obok tradycyjnych zastosowań nasion w medycynie i żywieniu, przedstawiono znaczenie gorczyc jako surowca dla przemysłu spożywczego, paszowego, chemicznego, kosmetycznego, farmaceutycznego i energetycznego, a także jako pożytku pszczelego i paszy zielonej, a oleju jako środka smarnego. Wskazano pozytywne aspekty oddziaływania na środowisko rolnicze gorczyc białej i sarepskiej, uprawianych w międzyplonie. Podkreślono ich rolę w ochronie gleby przed erozją i ograniczeniu migracji składników biogennych, jako źródła materii organicznej. Wskazano na ich fitosanitarne funkcje w stosunku do niektórych chorób, szkodników i chwastów.

Doświadczenie przeprowadzono w latach 2002-2004 w Rolniczej Stacji Doświadczalnej Zawady, na glebie wytworzonej z piasków gliniastych lekkich do mocnych, zaliczanej do kompleksu żytniego bardzo dobrego. Badanymi czynnikami były: dwa sposoby uprawy roli – tradycyjna i uproszczona oraz siedem sposobów odchwaszczania z udziałem herbicydów (Plateen 41,5 WG, Plateen 41,5 WG + Fusilade Forte 150 EC, Plateen 41,5 WG + Fusilade Forte 150 EC + Atpolan 80 EC, Barox 460 SL, Barox 460 SL + Fusilade Forte 150 EC, Barox 460 SL + Fusilade Forte 150 EC + Atpolan 80 EC). Materiał badawczy stanowiły bulwy ziemniaka jadalnego odmiany Wiking pochodzące z doświadczenia polowego założonego metodą losowanych podbloków w trzech powtórzeniach. Stosowanie mieszanki herbicydów Barox 460 SL + Fusilade Forte 150 EC przyczyniło się do wzrostu ciemnienia miąższu bulw ugotowanych po 2 godzinach. Sposoby uprawy roli nie miały wpływu na cechy kulinarne badanych bulw. Warunki pogodowe w okresie wegetacji istotnie różnicowały ciemnienie miąższu bulw surowych i ugotowanych – większe ciemnienie bulw stwierdzono w warunkach skrajnie suchych panujących w 2003 roku.

W doświadczeniu wazonowym badano wpływ obornika oraz dwu- i czteromiesięcznych kompostów, a także wermikompostów obornikowych na plon życicy wielokwiatowej, zawartość w niej azotu, a także akumulację tego pierwiastka w utworze glebowym. Stwierdzono, że średni plon uprawianej trawy, efekt plonotwórczy 1 g N, pobranie i wykorzystanie azotu w okresie dwóch lat trwania eksperymentu były niższe na obiektach nawożonych kompostami i wermikompostami obornikowymi niż obornikiem świeżym.

W badaniach wykorzystano różnego rodzaju odpadowe materiały organiczne świeże i kompostowane (osady z dwóch oczyszczalni ścieków – z Siedlec i Łukowa oraz kurzeniec od brojlerów). Całkowitą zawartość fosforu oznaczono metodą ICP-AES po wcześniejszej mineralizacji materiałów ,,na sucho” w piecu muflowym w temperaturze 450^oC. Frakcje omawianego pierwiastka wydzielono stosując analizę sekwencyjną metodą Changa-Jacksona z późniejszymi modyfikacjami. Całkowita zawartość fosforu zależała od pochodzenia materiału organicznego (największą stwierdzono w osadzie złożonym w 85% ze ścieków komunalnych i w 15% ze ścieków przemysłowych, natomiast najmniejszą w kurzeńcu). Suma fosforu wyekstrahowanego w poszczególnych frakcjach stanowiła większy procentowy udział niż ilość fosforu nie ulegającego ekstrakcji.