Przeprowadzono badania akumulacji rtęci we włosach ludzkich, sierści koni, krów, świń i osłów, wełny owiec i królików oraz piór kur. Określono przy użyciu spektrofotometru TMA-254 zawartość całkowitą Hg (próby niemyte) oraz przyswojoną (próby myte). Najwięcej rtęci całkowitej i przyswojonej stwierdzono w próbach włosów człowieka (max 0,309 mg/kg). Największe różnice między zawartością całkowitą a przyswojoną wystąpiły w sierści świń (77,8 %) i piórach drobiu (60 %). Zawartość całkowita Hg w badanych próbach układała się w kolejności uszeregowanej: człowiek>pies>kura>królik>świnia>koń>krowa>osioł>owca.

Żubr jest największym wolno żyjącym ssakiem zamieszkującym Europę. Można u niego znaleźć własne gatunki nicieni, gatunki charakterystyczne dla bydła oraz zaadaptowane od jeleni, danieli i sarn. Badanie przeprowadzono na 10 żubrach obojga płci i w różnym wieku. W badaniu klinicznym obserwowano słabe przyrosty u młodych osobników, u dorosłych manifestował się spadek kondycji i postępujące wychudzenie. Badaniem koproskopowym stwierdzono u wszystkich osobników inwazję nicieni żołądkowo-jelitowych (Trichostrongylidae i Trichuris sp.) o dużej intensywności oraz obecność larw nicieni płucnych z rodzaju Dictyocaulus sp.. Do odrobaczania zwierząt wyprodukowano granulowaną karmę zawierającą 0,6% iwermektyny. W badaniu po 10 dniach od podania iwermektyny w żadnej próbce kału nie stwierdzono jaj nicieni żołądkowo-jelitowych ani larw nicieni płucnych. Po 60 dniach w siedmiu próbkach kału stwierdzono pojedyncze jaja nicieni z rodziny Trichostrongylidae, pojedyncze larwy Dictyocaulus sp. stwierdzono tylko w jednej próbie.

Celem pracy była ocena wpływu stosowania w preparatach mlekozastępczych mannanoligosacharydów na efekty produkcyjne i zdrowotność cieląt. Cielęta, którym w preparacie mlekozastępczym podawano mannanoligosacharydy w ilości 2g/dz./szt., wykazywały się wyższymi przyrostami masy ciała, lepszym zużyciem paszy oraz korzystniejszą oceną zootechniczną kału w porównaniu do cieląt, które w preparacie mlekozastępczym nie otrzymywały oligosacharydów mannozy. Zastosowane mannanoligosacharydy poprawiły również wartości proteinogramu surowicy oraz transfer odporności biernej u cieląt.

Tematem pracy było określenie stopnia zarażenia larwami Gasterophilus sp. koni w Polsce oraz charakterystyka i ocena przebiegu gzawicy w cyklu rocznym. Z przeprowadzonych w okresie styczeń - grudzień 2006 badań wynika, iż na 513 przebadanych koni 250 było zarażonych. Średnia roczna ekstensywność inwazji wynosiła 48,73%. Najwyższy stopień zarażenia koni stwierdzono w listopadzie, gdzie na 33 badane konie 23 wykazywały obecność larw gzów. Wraz z wysokim wskaźnikiem ekstensywności stwierdzono także wysoką intensywność inwazji – średnio 67. Dwa gatunki Gasterophilus sp. zostały zidentyfikowane z następującą prewalencją : G. intestinalis u 216 koni oraz G. nasalis u 8 koni. U 26 koni wykazano obecność dwóch gatunków gzów G.intestinalis i G.nasalis. Nie stwierdzono zależności między wiekiem i płcią koni a ilością pasożytów zasiedlających przewód pokarmowy zwierząt. Larwy gzów zasiedlające żołądek koni obserwowano zarówno u 4-miesięcznych źrebiąt, jak dorosłych koni.

Badania zostały przeprowadzone na terenie PN „Ujście Warty” w latach 2004-2006. Materiałem do badań parazytologicznych było 445 prób kału, w tym 220 od krów i 125 od cieląt. Badania na obecność jaj nicieni wykonano metodą ilościową McMastera. Inwazje pasożytnicze w stadzie bydła w kolejnych latach obserwacji charakteryzowały się innym przebiegiem, w zależności od miesiąca sezonu pastwiskowego, roku badań, oraz składu botanicznego pobieranej runi pastwiskowej, a także skuteczności rutynowego odrobaczania krów przed rozpoczęciem nowego sezonu pastwiskowego. Najwyższe poziomy zarobaczenia krów-matek (700 JNG, tj. jaj · g ^-1 kału) w 2004 r. zaobserwowano w mies. wrześniu, podczas gdy w 2005 r. szczyt inwazji wystąpił w czerwcu (600 JNG), a w 2006 r. najwyższy poziom inwazji osiągnął jedynie 40 JNG w mies. wrześniu. Przebieg inwazji pasożytów jelitowo-żołądkowych u cieląt był podobny jak u krów-matek. Jakość runi pastwiskowej miała istotny wpływ na liczbę jaj pasożytów w kale bydła. Nagłe obniżenie się wartości EPG zaobserwowano, gdy bydło przeszło na pastwisko mannowo-mozgowe w mies. czerwcu. Za obniżenie poziomu inwazji mogły być odpowiedzialne swoiste substancje chemiczne (alkaloidy, glikozydy cyjanogenne), zawarte w trawach Phalaris arundinacea, Glyceria aquatica, które mogły być przyczyną zaobserwowanego samoistnego odrobaczenia zwierząt.

Celem badań była ocena eksterieru konia huculskiego na podstawie wskaźników: kościstości, obwodu klatki piersiowej, długości tułowia (większej), długości tułowia (mniejszej), szerokości piersi oraz krępości. Badania zostały przeprowadzone na 341 koniach huculskich różnej płci i wieku, które zakwalifikowano do 6 grup wiekowych. Na każdym osobniku dokonano pomiaru wysokości w kłębie, obwodu klatki piersiowej, obwodu śródręcza, skośnej długości tułowia (większej) oraz skośnej długości tułowia (mniejszej). Uzyskane wartości w odpowiednich grupach poddano analizie statystycznej obliczając średnią arytmetyczną, minimum, maksimum i odchylenie standardowe, które w dalszej analizie posłużyły do obliczenia poszczególnych wskaźników. Proporcje budowy ciała, określone na podstawie niektórych wskaźników są typowe dla typu pogrubionego i pociągowego koni huculskich. W nielicznych przypadkach wykazują one cechy zbliżone do koni ras szlachetnych.