Odporność nabywaną przez rośliny można ogólnie podzielić na lokalną i systemową. Rozpatrując odporność systemową wyróżniamy dwa główne jej typy, tj. nabytą odporność systemiczną (SAR) i indukowaną odporność systemiczną (ISR). Efekty obydwu tych typów odporności są podobne – ekspresja genów związanych z produkcją białek PR. Różnice pomiędzy SAR i ISR dotyczą głównie mechanizmów ich nabywania, czemu poświęca się ostatnio coraz więcej uwagi. W niniejszej pracy omówiono wybrane aspekty nabywania odporności typu SAR, obejmują one: udział w tym procesie białek wiążących kwas salicylowy, funkcjonowanie fosforylacji w błonie cytoplazmatycznej, aktywność kanałów wapniowych w błonie cytoplazmatycznej, aktywację białek G, udział reaktywnych form tlenu (RFT).
W pracy przebadano cztery szczepy grzybów strzępkowych Aspergillus niger 551, Aspergillus cervinus 219, Rhizopus nigricans 500 i Trichoderma reesei M7-1 pod względem uzdolnień do biosyntezy fitaz, fosfataz oraz enzymów towarzyszących, tj. celulaz i ksylanaz, w hodowlach w podłożu stałym (solid state fermentation – SSF). Jako źródło węgla wykorzystano wysłodki buraczane, otręby pszenne oraz zmieloną fasolę. Przeprowadzono 14-dniowe procesy hodowlane przy stałym poziomie wilgotności wynoszącym 63%. Wszystkie grzyby syntetyzowały fitazy, fosfatazy, celulazy i ksylanazy, przy czym wartości aktywności kształtowały się na różnym poziomie w zależności od szczepu, źródła węgla, jak i czasu procesu. Największymi uzdolnieniami do biosyntezy zarówno fitaz, jak i fosfataz charakteryzował się szczep A. niger 551. Podłoże z wysłodkami buraczanymi najbardziej sprzyjało produkcji enzymów defosforylujących; najwyższe uzyskane w tych warunkach aktywności wynosiły dla fitaz w 3 dobie – 15,20 U g-1 (A. niger 551) i fosfataz w 12 dobie – 39,35 U g-1 (T. reesei M7-1). Otręby pszenne były najefektywniejszym źródłem węgla w biosyntezie zarówno ksylanaz, jak i celulaz. Najwyższą aktywność ksylanaz uzyskano z udziałem szczepu R. nigricans 500, 279,5 U g-1 (3 doba), natomiast celulaz – w hodowli szczepu T. reesei M7-1, 12,9 U g-1 (5 doba).
STAN FIZJOLOGICZNY DROŻDŻY PIWOWARSKICH W CZASIE FERMENTACJI BRZECZEK SKAŻONYCH MYKOTOKSYNAMI. CZ. 2: DAS I OTA
Autor
Ewelina Dziuba, Barbara Foszczyńska
Strony
25–34
Słowa kluczowe
drożdże piwowarskie, diacetoxiscirpenol, ochratoksyna A, fermentacja, stan fizjologiczny drożdży
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Celem pracy było określenie wpływu różnych stężeń diacetoksyscirpenolu (DAS) i ochratoksyny A (OTA) na stan fizjologiczny 4 szczepów drożdży piwowarskich w kluczowych momentach fermentacji brzeczki słodowej. Zastosowano następujące stężenia toksyn: 5, i 15 μg∙cm-3 (DAS) oraz 15 μg∙cm-3 (OTA). Badano m.in.: żywotność i przyrost biomasy drożdży oraz ich siłę zakwaszania. Stwierdzono, że ochratoksyna A nie wpływała na żywotność i witalność badanych szczepów drożdży. Z kolei DAS, wraz ze wzrostem stężenia, hamował przyrost biomasy oraz wpływał niekorzystnie na siłę zakwaszania drożdży. Szczególną wrażliwość na toksynę DAS wykazał szczep S.ca. 13.