Streszczenie W doświadczeniu badano wpływ zastosowanych nawozów: Hydrocote + Kristalon, Osmocote + Peters, Polyon + Hortimix na długość okresu produkcji i jakość dwóch odmian heterozyjnych cyklamenu perskiego z grupy Halios w dwóch latach badań podczas uprawy w terminie późnym. Doświadczenie przeprowadzono w cyklach: 04.08.2003-12.01.2004 i 29.07.2004-30.12.2004. Wzrost roślin oceniano na podstawie następujących cech: całkowitej wysokości rośliny, średnicy rośliny, liczby liści, masy części nadziemnej, średnicy bulwy. Do oceny kwitnienia brano pod uwagę: wczesność odmiany, tempo rozwoju kwiatów oraz liczbę kwiatów i pąków. Doświadczenie zakończono, gdy większość roślin osiągnęła wartość handlową, czyli po rozwinięciu pięciu kwiatów na roślinie. Stwierdzono, iż nawozy o spowolnionym działaniu nie wpływają istotnie na wzrost i na kwitnienie cyklamenu perskiego z grupy Halios, jedynie stosowanie nawozu Osmocote zwiększyło średnice roślin i ich masę. Większy wpływ ma rok uprawy, większe usłonecznienie podczas uprawy pobudza wzrost. Na wczesność kwitnienia nie wpływa rok uprawy, odmiany tworzą podobną liczbę kwiatów, natomiast tempo rozwoju kwiatów zależy od obu czynników i w roku z większym usłonecznieniem jest większe i wpływa na zwiększenie liczby kwiatów.

Celem przeprowadzonych badań było prześledzenie dynamiki liczebności mszyc Metopolophium dirhodum (Walk.) na róży pomarszczonej, wielokwiatowej, parkowej odmiany ‘Grandhotel’ oraz na różnych odmianach róż rabatowych. Obserwacje prowadzono w latach 2001–2003 w czterech odmiennych stanowiskach na terenie zieleni miejskiej Lublina. M. dirhodum obserwowano na wszystkich analizowany różach. Rokrocznie i we wszystkich stanowiskach mszyca ta zasiedlała jedynie krzewy róży pomarszczonej i róży parkowej ‘Grandhotel’. Jest to gatunek różnodomny, u którego migracja na żywiciela letniego ma charakter obligatoryjny (kolonie notowano wiosną oraz jesienią). Na terminy wiosennego pojawu oraz jesiennego zaniku mszyc w istotny sposób wpływał przebieg warunków pogodowych. Najliczniej mszyce te występowały na stanowisku przyulicznym. Wyjątkowo chętnie M. dirhodum zasiedlała krzewy R. rugosa, na której występowała w wielokrotnie wyższej liczebności w porównaniu z innymi różami.

W pracy określono wpływ auksyn (NAA i IAA) i cytokininy BAP oraz warunków kultury (światło, ciemność) na tworzenie się kalusa na liścieniach odmiany uprawnej pomidora ‘Maskotka’ oraz formy dzikiej Lycopersicon peruvianum. Indukcję kalusa obserwowano u obu badanych form niezależnie od składu hormonalnego pożywki, za wyjątkiem kombinacji, z auksyną IAA w ilości 1.0 mg·dm^-3. Masa, zabarwienie i struktura otrzymanego kalusa zależały od genotypu badanych form pomidora oraz od warunków prowadzenia kultury. Inicjacja kalusa pomidora odmiany ‘Maskotka’ i L. peruvianum powinna odbywać się na pożywce MS uzupełnionej 2,0 mg dm^-3 IAA i 1,0 mg dm^-3 BAP.

Przedmiotem badań były rośliny soi wyrosłe z nasion zaprawionych Polyversum, Biochikolem 020 PC i Bioseptem 33 SL. W okresie kwitnienia rośliny opryskane były tymi samymi biopreparatami. Ponadto w doświadczeniu uwzględniono kombinację z preparatami chemicznymi: Zaprawa Oxafun T do zaprawiania nasion oraz Bravo Plus SC do oprysku roślin w fazie kwitnienia. Na podstawie uzyskanych wyników można stwierdzić, że stosowanie biopreparatów do zaprawiania nasion oraz oprysku roślin w fazie ich kwitnienia było podobne do preparatów chemicznych. Spośród badanych biopreparatów, Biosept 33 SL okazał się najskuteczniejszym w ochronie roślin przed grzybami patogenicznymi przeżywającymi w glebie.

Streszczenie: Celem badań było określenie wpływu takich biopreparatów, jak Biosept 33 SL, Biochikol 020 i Polyversum na kształtowanie się zbiorowisk mikroorganizmów w glebie ryzosferowej soi. Uzyskane wyniki z badań wskazały na pozytywny wpływ biopreparatów na zwiększenie jtk bakterii ogółem, Bacillus spp. i Pseudomonas spp. Po zastosowaniu biopreparatów, w glebie ryzosferowej soi była zachowana równowaga między patogenami i saprobiontami. Takiej zależności nie było po zastosowaniu preparatów chemicznych. Biopreparaty zwiększyły liczbę antagonistycznych bakterii – Bacillus spp., Pseudomonas spp. i grzybów – Gliocladium spp., Trichoderma spp.

Na podstawie danych doświadczalnych COBORU scharakteryzowano czasowy i przestrzenny rozkład terminów: siewu, zbioru i faz rozwojowych ogórka (odmiany konserwowe) w zachodniej Polsce. Długości okresów rozwojowych ogórka konserwowego odznaczały się większą zmiennością w latach 1965-2004, przeciętnie siedmiokrotną, niż terminy agrotechniczne i fenologiczne, przy czym największą – okres początek zawiązywania owoców-początek zbioru (v =  57%), najmniejszą zaś – termin siewu (v =  3%). W latach 1965–2004 udowodniono trend liniowy, ujemny dla prawie wszystkich terminów fenologicznych, zbioru oraz długości okresów rozwojowych ogórka konserwowego, z wyjątkiem terminu siewu oraz okresu od końca wschodów do początku zawiązywania owoców. Na podstawie terminu siewu, wcześniejszych terminów fenologicznych oraz trendu czasowego można prognozować, oddzielnie terminy faz fenologicznych, zbioru i długości okresów wegetacji ogórka na terenie zachodniej części Polski, ze średnią dokładnością od 92,3 do 99,3%. Długość okresu od siewu do końca zbioru ogórka konserwowego w zachodniej Polsce (113 dni) była o 46 dni dłuższa niż okresu od siewu do początku zbioru i jednocześnie nieco mniej zróżnicowana przestrzennie.

Doświadczenia wegetacyjne przeprowadzono w latach 2002–2004, w dwóch wyspecjalizowanych gospodarstwach ogrodniczych, położonych w okolicach Poznania, w których uzyskiwano optymalne plonowanie anturium (Anthurium cultorum Birdsey). Rośliny uprawiano w keramzycie, z zastosowaniem standardowej pożywki stosowanej w fertygacji kroplowej (w mg·dm^-3): N-NH₄<14,0, N-NO₃ 105,0, P 31,0, K 176,0, Ca 60,0, Mg 24,0, S-SO4 48,0, Fe 0,840, Mn 0,160, Zn 0,200, B 0,220, Cu 0,032, Mo 0,048, pH 5,5-5,7, EC 1,5-1,8 mS·cm-1. Stwierdzono zróżnicowanie zawartość składników w wodach drenarskich wyciekających z podłoża w stosunku do pożywki. Składnikiem, którego stężenie w wodach drenarskich obniżało się najsilniej był fosfor (51,2%), następnie potas (26,7%) i azot (15,4%). Stwierdzono również obniżanie się przewodności elektrolitycznej (EC) – średnio o 9,5%. Składnikami, których zawartość w wodach drenarskich wzrastała były: wapń (27,9%), siarczany (14,3%) i magnez (5,5%). Znajomość zróżnicowania zawartości składników w wodach drenarskich stanowi podstawę do wdrażania w praktyce zamkniętych układów nawożenia z recyrkulacją pożywki.